Review: Assassin’s Creed Shadows

Shadows is de ultieme Assassin’s Creed in feodaal Japan.

Lange tijd smeekten fans van Assassin’s Creed om een game die zich afspeelt in feodaal Japan. Ubisoft hield echter de boot af, tot ze eindelijk Assassin’s Creed Shadows aankondigden. Toch liep het niet van een leien dakje: de game werd op het laatste moment uitgesteld… en vervolgens nóg een keer. Maar het wachten is eindelijk voorbij. Assassin’s Creed Shadows is hier en stelt absoluut niet teleur. Sterker nog, het zou zomaar de beste game in de franchise kunnen zijn en Ubisofts sterkste titel in jaren.

Hoe speel jij het liefst Assassin’s Creed? Ben je een fan van de stealthgerichte en lineaire gameplay van de eerste delen, dan is Shadows waarschijnlijk niet voor jou. Maar als je houdt van de openwereld-RPG-aanpak die begon met Assassin’s Creed Origins, dan is Shadows een episch hoogtepunt binnen deze stijl. Al zou je dat tijdens de eerste uren van de game niet direct zeggen.

Shadows kent een trage start. De emotioneel geladen intro zet het wraakverhaal van protagonist Naoe prachtig op, maar qua gameplay biedt deze fase weinig variatie en openwereldactiviteiten. De gebieden voelen leeg en beperkt, en zonder veel tools en vaardigheden kan het aanvankelijk repetitief aanvoelen. Dat alles verandert echter zodra Yasuke, de Afrikaanse samoerai, zijn intrede doet. De wereld opent zich, missies en activiteiten vullen de omgevingen, en de gameplay komt eindelijk op gang.

Yasuke speelt compleet anders dan eerdere Assassin’s Creed-protagonisten. Hij is een onstopbare krachtpatser, een mix tussen Batman uit de Arkham-games en de Doom Slayer in een samoerai-harnas. Hij kan vijandelijke aanvallen moeiteloos weerstaan en beukt door verdedigingen heen, zelfs als hij daarbij schade oploopt.

Later kun je zijn skilltree zo upgraden dat hij gezondheid terugwint door aan te vallen, maar zelfs in de beginfase is hij al een genot om te spelen. Zijn brute vechtstijl is gebaseerd op pareren en ontwijken, en hoewel het vechtsysteem niet revolutionair is, voelt het heerlijk bevredigend aan. Je zult waarschijnlijk vaker voor Yasuke kiezen dan je verwacht, gewoon omdat het zo lekker is om een stel vijanden bruut neer te hakken.

Voor de liefhebbers van klassieke stealth-gameplay is er Naoe. Zij vervult de traditionele rol van een Assassin’s Creed-avatar, compleet met free running, salto’s en leaps of faith. Wat opvalt, is dat de free-running mechanics eindelijk perfect werken. Geen per ongeluk van daken vallende personages meer—Naoe gaat precies waar je haar wilt hebben, soepel en nauwkeurig.

Maar ze brengt ook nieuwe mechanics met zich mee. Je kunt nu door lage begroeiing kruipen, een grijphaak gebruiken, en schaduwen spelen een grote rol in stealth. Dit is de eerste Assassin’s Creed-game waarin licht en duisternis daadwerkelijk invloed hebben op je zichtbaarheid. Het is nu strategisch slim om ’s nachts een fort binnen te sluipen en kaarsen te doven terwijl je geruisloos langs vijanden glipt. Dit maakt de stealth-ervaring dieper en bevredigender dan ooit.

Wat Shadows echt doet uitblinken, is de prachtige en dynamische wereld van feodaal Japan. De game bevat momenten van adembenemende visuele pracht. Seizoenen veranderen, dorpen verdwijnen onder een laag sneeuw of bloesems dwarrelen sierlijk naar beneden. De natuur leeft, met golven die breken op de kust en zonlicht dat over het water glinstert. “Prachtig” is een understatement.

Opvallend is dat Ubisoft voor een minimalistische HUD heeft gekozen. Geen overvolle kaart met icoontjes, maar een wereld die je zelf ontdekt. Terwijl je rondloopt, word je op een organische manier verrast door gebeurtenissen, zoals een samoerai die je uitdaagt tot een duel, of een ronddwalende hond die je kunt aaien en meenemen naar je schuilplaats.

Het wisselen tussen Yasuke en Naoe is een van de grootste troeven van de game. Kom je een kamp vol samoerai tegen? Met Yasuke hak je er bruut doorheen, maar met Naoe kun je juist ongemerkt langs de bewakers sluipen. Het is een slimme manier om spelerkeuze te bevorderen. Helaas voelt het switchen tussen de personages omslachtig aan. Je moet eerst via het menu wisselen, wat onnodig traag aanvoelt. Hopelijk wordt dit in een patch verbeterd.

Ubisoft heeft historische authenticiteit hoog in het vaandel staan, en dat merk je in Shadows. De game voelt als een mix tussen een Assassin’s Creed-avontuur en een klassieke Japanse samoeraifilm. Grote namen als Oda Nobunaga en Hattori Hanzo spelen een rol, en hun verhalen worden met zorg en diepgang verteld.

Een ander pluspunt is de beperkte rol van de moderne verhaallijn. Voor wie wil, zijn er nog steeds digitale anomalieën en AI-elementen, maar het spel dwingt je er niet toe. Je kunt je volledig onderdompelen in feodaal Japan, en dat maakt het verhaal des te sterker.