Menu Sluiten

Review: Disintegration

Verre van perfect, maar nog steeds leuk. Disintegration is een goede poging om een ​​ander soort sci-fi shooter te maken.

Wat Disintegration het meest leent van de iconische serie van Bungie , is de door AI geleide teamspirit, alleen heb je nu directe controle over je bemanning terwijl je zelf trigger-happy door het level rent. Disintegration is dat de Gravcycle-spelers de hele tijd met piloten zullen doorbrengen. Een kruising tussen een hoverbike en een TIE Fighter, het heeft zijn eigen aandeel aan vuurkracht, maar wanneer vijanden van alle kanten spawnen, zweeft het grootste voordeel boven het onmiddellijke gevaar om je omgeving te onderzoeken, bijna als een top-down RTS.

Je bemanning vecht prima alleen, maar elk heeft een op cooldown gebaseerd vermogen dat je kunt gebruiken om de overhand te krijgen, van het slaan van vijnanden tot het ontketenen van AOE-bombardementen. Vijanden in een wankele staat brengen is meestal de beste optie, niet alleen omdat ze verzwakt zijn, maar het kost ook tijd, waardoor spelers zich kunnen concentreren op het snel uitschakelen of prioriteiten kunnen verleggen naar een andere bedreiging aan de andere kant.

Sommige dingen moet je door je bemanning laten doen. Je kan ze aansturen door middel van aanwijzingen, zoals het bedienen van machines, het openbreken van kratten of het activeren van genezingszones. Je kunt je aanpak ook beter plannen door de omgeving te scannen om interacties te onderscheiden of vijanden te markeren. Vernietigbare omgevingen zijn ook leuk om doorheen te scheuren om de dekking van de vijand te doorbreken. Zelfs in een productie van indie-formaat weet het team van V1 indruk te maken met grote, gevarieerde niveaus die de schoonheid van de natuurlijke wereld omvatten, evenals futuristische steden die in oorlogsgebieden zijn veranderd.

Natuur en technologie vormen een belangrijk contrast bij Disintegration en geven een toekomst weer waarin een groot deel van de mensheid hun hersenen heeft omgezet in robotarmaturen. De kwaadaardige robotorganisatie met rode ogen Rayonne wil er echter voor zorgen dat de rest van de mensheid dit voorbeeld volgt. Wat ons netjes leidt naar de hoofdpersoon Romer Shoal en een onsamenhangende groep van geïntegreerde outlaws die terugvechten in verzet.

Hoewel Romer zich vaak meer voelt als een cypher zonder charisma, ondanks dat hij in zijn vorige leven een beroemde Gravcycle-piloot was, speelt de rest van de cast elkaar aardig af, wat zorgt voor een vermakelijk en snel verhaal gedurende de campagne van twaalf missies.

Er is ook echte variatie, of je nu binnensluipt voor een solo ontsnapping uit de gevangenis, terwijl een andere je dodelijke en ontwrichtende EMP-kosten ontduikt. Nieuwe bondgenoten worden bijna net zo regelmatig geïntroduceerd als nieuwe soorten vijanden, waaronder enkele vooraanstaande bazen. Op zijn best hebben sommige missies het gevoel een Destiny- aanval uit te voeren, waarbij jij het hele brandteam bestuurt.

Maar hoewel Disintegration probeert FPS- en RTS-elementen in evenwicht te brengen, raakt het ook nooit helemaal het doel. Het mist de directheid en het bevredigende vuurwerk van Halo of Destiny. Het zwevende karakter van de Gravcycle is vaak een aansprakelijkheid met een traag doel en manoeuvreerbaarheid, de booster wordt gehinderd door een langdurige cooldown, wat betekent dat je vaak kwetsbaar wordt achtergelaten nadat je eenmaal vijandelijk vuur hebt ontweken. Het is ook niet logisch dat je geen schade kunt aanrichten door vijanden binnen te vallen.

Halo-fans zullen begrijpen dat voertuiggevechten niet zonder nadelen zijn, maar je zou in ieder geval altijd uit een Ghost kunnen springen als het harig werd; Romer zit echter vast in de pilotenstoel. Die inflexibiliteit strekt zich uit tot andere gebieden. Je kunt misschien een behoorlijke verscheidenheid aan wapens gebruiken, maar je mag deze niet kiezen of wie er in je team zit voor een bepaalde missie, het meeste dat je kunt doen met de laatste is het opnieuw toewijzen van hun commando’s op de D-pad.

Er is in ieder geval een progressiesysteem dat tussen de missies nieuwe upgrades voor je bemanning ontgrendelt. Het vinden van de vereiste chips en het voltooien van optionele uitdagingen in elk niveau zou herhalingen moeten aanmoedigen, maar het wordt ondermijnd doordat het niet in staat is om opnieuw te spelen met verschillende uitrustingen. Dat het scherpschutterkanon, een van de meest bevredigende wapens die je in handen krijgt, maar één keer in de campagne verschijnt, is een bijzonder verspilling.

Er is echt potentieel voor chaos als je eenmaal in 5v5-wedstrijden bent beland met alle AI-gestuurde personages op één kaart. Maar zonder een progressiesysteem zoals de meeste moderne multiplayer-shooters, zullen we moeten zien of spelers het op de lange termijn echt zullen omarmen.

  • Gameplay
  • Graphics
  • Geluid
  • Replay Value
3.5

Samenvatting

Al met al ligt de belangrijkste focus van Disintegration op de campagne en een nieuw scifi-universum dat de potentie heeft om uit te groeien tot een ambitieus nieuw IP. Degenen die op zoek zijn naar een meer solide FPS, willen misschien ergens anders kijken, maar het is verder een prima alternatief voor een teamshooter.

MELD JE AAN VOOR ONZE NIEUWSBRIEF