Review: DOOM: The Dark Ages

Na het overweldigende en razendsnelle DOOM Eternal, een game waarbij je je na elk gevecht voelt alsof je net een marathon hebt gerend in een hels universum, is DOOM: The Dark Ages een verrassende ommezwaai. Waar het vorige deel je constant in beweging hield, dwingt dit prequelhoofdstuk van de iconische franchise je juist om stil te staan, te blokkeren, en je slagen zorgvuldig te kiezen. Het tempo is lager, de gevechten methodischer, en toch voelt de game nog steeds onmiskenbaar als DOOM, zij het in een compleet ander jasje.

DOOM: The Dark Ages speelt zich honderden jaren vóór DOOM Eternal af, in een tijdperk dat tot nu toe slechts vluchtig werd aangestipt in lore-fragmenten en codexregels. Dit keer duiken we diep in het verleden van de Slayer, die zich in dienst van de zelfingenomen Maykrs bevindt: robotachtige engelachtige wezens die eerder een godencomplex hebben dan werkelijk goddelijke intenties.

De Slayer mag demonen afmaken, maar alleen wanneer zijn overheersers dat toestaan. Deze onderdrukking vormt de context voor een verhaal vol ridderlijke drama, interdimensionale oorlogen en opzichtig metaalgeweld. De plot is soms wat overdadig in zijn pseudo-epische stijl, met namen als Argent D’Nur en Night Sentinels voel je af en toe de neiging om met je ogen te rollen, maar het is zo schaamteloos over de top dat het tegelijk ontzettend charmant wordt.

Waar DOOM Eternal je als een oververhitte stofzuiger door arena’s liet razen, vraagt The Dark Ages je om te stoppen, te blokkeren, en in te slaan. Het gevechtssysteem is drastisch veranderd: geen dubbele sprongen of dodge-knoppen meer, maar gevechten waarbij je je vijanden een-op-een te lijf gaat, met goed getimede parries, afgebakende aanvalsvensters en een arsenaal dat gericht is op precisie in plaats van paniek.

Dat is even wennen. De eerste uren bots je als een stier op elk gevecht af, hopend op datzelfde explosieve ritme van het vorige spel, maar je komt al snel tot stilstand, letterlijk. Een gevecht begint vaak met het opruimen van de zwakkere vijanden, waarna je geconfronteerd wordt met een zwaarbepantserde demon die je alleen kunt overwinnen met goed getimede blokkeer- en tegenaanvallen.

Toch werkt het. Zodra je het nieuwe ritme onder de knie hebt, voel je diezelfde opwinding terugkomen, maar dan op een meer gecontroleerde, berekende manier. En de voldoening van een geslaagde parry gevolgd door een vernietigende houw is groot.

Gelukkig blijft het DOOM-DNA duidelijk aanwezig. Je beschikt over een heerlijk absurd arsenaal aan wapens, waaronder een schild met kettingzaagbladen dat je als boemerang gebruikt, een kruisboog met plasmaflitsen, en vuurwapens die demonen in scherven laten uiteenspatten, waarvan je dan weer munitie kunt maken. Elke vijand heeft een specifieke zwakte, maar het spel dwingt je niet tot één juiste aanpak. Experimenteren wordt aangemoedigd, en je wordt beloond met een heerlijk ritme van schade, herstel, en vernietiging.

Ook opvallend: de game is veel toegankelijker dan zijn voorganger. Er zijn uitgebreide aanpassingsopties voor moeilijkheidsgraad, reactietijd bij parries, en zelfs de algemene snelheid van het spel. Of je nu een hardcore Slayer bent of een nieuwkomer, The Dark Ages stelt je in staat je speelervaring tot in detail aan te passen.

En dan is er nog de pure, ongefilterde over-the-top waanzin waar DOOM zo goed in is. Je bestuurt niet alleen een Slayer, maar ook een mech, een gigantische vechtmachine waarmee je demonen letterlijk tot pulp mept. Deze segmenten zijn wat simplistisch qua gameplay, maar ze voelen groots en imposant.

Nog gekker: je vliegt op een cyberdraken die is uitgerust met jetmotoren, laserkanonnen en machinegeweren op zijn schouders. De vliegsegmenten zijn ambitieus, maar voelen soms wat log en houterig aan, vooral wanneer je in “Assault Mode” overgaat op zweven en schieten. Het besturingssysteem hier laat iets te veel van zijn beperkingen zien, wat een contrast vormt met de vloeiendheid van de rest van het spel.

Een opvallend verschil is het aantal tussenfilmpjes en dialoogscènes. The Dark Ages is beduidend verhalender dan zijn voorgangers. Hoewel sommige fans hier wellicht van zullen schrikken, slaagt het spel er grotendeels in om het verhaal niet te laten overheersen. De lore blijft vooral functioneel, het is de kapstok waaraan de ontwikkelaars hun creatieve waanzin ophangen, van jetdraken tot zwaardheilige rituelen.

Toch is het belangrijk te weten dat The Dark Ages een andere toon aanslaat dan Eternal. Waar dat spel als een constante adrenalinerush voelde, is dit eerder een zware, middeleeuwse mars vol hamerende drums en ritmisch beukwerk. Het tempo is anders, maar de intensiteit blijft aanwezig, alleen nu in een andere vorm.