The Veilguard is een waardige terugkeer naar Thedas.

De verwachtingen waren gemengd voor Dragon Age: The Veilguard, zeker gezien de recente voorgeschiedenis van BioWare. Maar verrassend genoeg voelt deze nieuwe Dragon Age als een ware comeback.

Met een jonger schrijversteam en een duidelijk moderne visie zet The Veilguard een nieuwe toon voor de Dragon Age-serie. Hoewel de verhaallijn sterk is en de personages goed uitgewerkt zijn, klinkt sommige dialogen en situaties onbedoeld modern. Dit kan af en toe afbreuk doen aan de wereld van Thedas, maar de game weet wel op respectvolle en genuanceerde wijze actuele thema’s aan te snijden, vergelijkbaar met wat we zagen bij Baldur’s Gate 3.

Zoals we van BioWare gewend zijn, draait The Veilguard om verhaal en karakterontwikkeling. De actie en verhalende scènes vloeien naadloos in elkaar over, en jouw protagonist, Rook, staat altijd in het middelpunt. In dienst van Varric probeer je de plannen van Solas, de Dread Wolf, te dwarsbomen. Rook is volledig aanpasbaar qua ras, geslacht en klasse, waarbij je later kunt kiezen uit 9 specialisaties. Een achtergrond kiezen bij een van de zeven facties – zoals de Grey Wardens of de Antivan Crows – zorgt voor dynamische interacties met de personages en beïnvloedt de verhaallijnen.

Je keuze van achtergrond beïnvloedt niet alleen missies, maar ook hoe je teamgenoten zich tegenover je gedragen. Dit voegt een interessante laag toe aan relaties, romantiek en zelfs de manier waarop ze vechten. Hoewel dit niet baanbrekend is in 2024, blijft de non-lineaire, verweven verhaallijn indrukwekkend.

In The Veilguard ontmoet je een diverse cast van metgezellen, die elk een eigen persoonlijkheid en achtergrond meebrengen. De personages hebben een opmerkelijke diepgang: Harding en Bellara bijvoorbeeld zijn allebei idealistisch, maar waar Harding door ervaring gehard is, blijft Bellara optimistisch. Van de demon-bezette Lucanis, die koffie drinkt om wakker te blijven en zijn “passagier” te onderdrukken, tot de cynische tank Taash en de charmante necromancer Emmrich, elk karakter brengt iets unieks mee in het verhaal.

Door tijd door te brengen met deze metgezellen bouw je relaties op die het verhaal verdiepen en je keuzes meer betekenis geven. In een wereld waarin games vaak de balans missen tussen verhaal en actie, is The Veilguard een verademing.

Een groot deel van je avontuur speelt zich af in de Lighthouse, een vervallen fort in de Fade, waar je niet alleen van personage kunt wisselen en missies kunt starten, maar ook door het Eluvian-netwerk reist naar verschillende semi-open gebieden. Elke locatie zit vol met puzzels, verborgen schatten en speelse verwijzingen naar eerdere Dragon Age-games.

The Veilguard behandelt loot anders dan veel andere RPG’s. In plaats van dat dubbele voorwerpen je inventaris vullen, worden ze gebruikt om bestaande items te verbeteren. Het kleurgecodeerde loot-systeem (van grijs naar goud) zorgt ervoor dat je personages – inclusief je metgezellen – een gepersonaliseerde uitrusting kunnen dragen. Ook speciale “rode” items, die enorm krachtig maar vaak riskant zijn, dwingen je om weloverwogen keuzes te maken.

Het vechtsysteem van The Veilguard leunt op Primers en Detonators: vaardigheden die je na elkaar moet gebruiken om de beste schadecombinaties te maken. Elke klasse heeft zijn eigen unieke speelstijl, met de Rogue als snelle melee-strijder of scherpschutter, de Fighter die kan focussen op schade of overleven, en de Mage die area-of-effect-aanvallen kan uitvoeren. Dankzij het systeem van Primers en Detonators kun je strategisch omgaan met de diverse vijanden, terwijl elk teamlid bijdraagt aan unieke vaardigheden en traversal-opties die het avontuur boeiend houden.

De omgevingen in The Veilguard zijn prachtig vormgegeven en brengen Thedas op een levendige manier tot leven. Met een iets minder grimmige esthetiek dan eerdere games (karakters zitten niet meer onder het bloed na een gevecht) behoudt de game wel de iconische stijl die fans van Dragon Age verwachten. Het verhaal blijft trouw aan de thematiek van schimmige gildes, eeuwenoude kwaadwillige wezens en de klassieke conflicten van nobele helden tegen corrupte machten, met een vleugje moderniteit.

Toch kent de game enkele technische uitdagingen. Dialogen kunnen soms worden onderbroken door gevechten, wat zorgt voor een enigszins rommelige ervaring in drukke gebieden. Sommige baasgevechten vinden plaats in kleine ruimtes waar het moeilijk kan zijn om overzicht te houden, en de camera worstelt af en toe in de drukte.