Review: Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles

Toen Final Fantasy Tactics in 1997 verscheen op de eerste PlayStation, werd het al snel een van de meest invloedrijke tactische RPG’s aller tijden. De combinatie van diepe strategische gevechten, meeslepende politieke intriges en een verhaal dat zijn tijd ver vooruit was, maakte het tot een klassieker die nog steeds als referentiepunt geldt voor het genre. Achtentwintig jaar later keert Square Enix terug naar dit fundament met Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles, een heruitgave die meer doet dan enkel het verleden oppoetsen. Het is een herinterpretatie, een herlezing van een oude tekst die bewijst dat sommige verhalen tijdloos zijn, juist omdat ze steeds opnieuw verteld en geduid kunnen worden.

Het verhaal van Ramza Beoulve wordt hier gepresenteerd alsof het een historische kroniek betreft, een verslag opgetekend door een archivaris en doorgegeven door een verteller met een duidelijke voorkeur voor de held. De kerk heeft zijn daden grotendeels uit de officiële geschiedschrijving gewist, maar in deze versie wordt zijn erfenis opnieuw zichtbaar gemaakt. Het is een slimme keuze: doordat de gebeurtenissen worden geframed als een subjectieve interpretatie van onvolledige bronnen, krijgt Square Enix de vrijheid om opnieuw te vertellen, te interpreteren en zelfs te herschrijven. Zoals historische gebeurtenissen keer op keer opnieuw worden bewerkt in boeken, films en toneelstukken, zo wordt ook Ramza’s verhaal steeds weer herontdekt.

Dat maakt dat deze nieuwe editie niet voelt als een simpele remaster. Het is een herwaardering van de tekst, een kans om opnieuw betekenis te geven aan een klassieker die meer dan ooit relevant aanvoelt.

Mechanisch gezien blijft Final Fantasy Tactics onovertroffen. Het is misschien niet de allereerste in zijn soort, maar het is wel een van de zuiverste en meest elegante tactische RPG’s ooit gemaakt. De kracht zit in de eenvoud: kleine groepen van vijf tot zes eenheden, een compact aanbod aan klassen en vaardigheden, en een balans die uitnodigt tot experimenteren.

Bekende eigenaardigheden, zoals het beruchte leveling-systeem waarmee je in de eerste uren al absurde kracht kunt bereiken door in een veld eindeloos stenen naar je teamgenoten te gooien, zijn intact gebleven. Sommigen zien dit als een breuk in de balans, maar juist dit soort mogelijkheden geven de game een eigen karakter. Het voelt als een weerspiegeling van de band tussen bondgenoten die samen doorstaan, sterker worden en zich verzetten tegen een vijandige wereld.

De remaster maakt deze beleving toegankelijker dan ooit. Dankzij moderne kwaliteitsverbeteringen zoals snellere animaties, overzichtelijke menu’s en een verbeterde interface voelt het geheel veel vloeiender aan. Het overzicht van beurtvolgordes aan de zijkant van het scherm en de duidelijkere gevechtsinformatie zorgen ervoor dat zowel veteranen als nieuwkomers hun strategie met meer inzicht kunnen plannen. De toevoeging van verschillende moeilijkheidsgraden maakt bovendien dat spelers de uitdaging precies zo kunnen afstemmen als ze willen.

Wat The Ivalice Chronicles bijzonder maakt, is hoe het de rijke wereld van Ivalice opnieuw tot leven wekt. Dit is niet zomaar een decor, maar een universum dat zich uitstrekt over meerdere Final Fantasy-titels. Hier is die wereld tastbaarder dan ooit. Het nieuwe lore-archief maakt de geschiedenis en politieke context inzichtelijk en verbindt de strijd van Ramza met de bredere Ivalice-saga. Voor zowel doorgewinterde fans als nieuwkomers is dit een prachtige manier om de diepgang van deze wereld te ervaren.

De gevechten zelf zijn onveranderd wreed en uitdagend. Sommige veldslagen zijn zo meedogenloos dat je haast zou denken dat ze oneerlijk zijn ontworpen, maar juist dat maakt de overwinning des te bevredigender. Je kunt ervoor kiezen om met eer te strijden en risico te lopen alles te verliezen, of je gebruikt een uitgekookte strategie die de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Beide wegen zijn legitiem en laten zien hoe veel vrijheid en creativiteit het systeem biedt.

Wat direct opvalt, is hoe zorgvuldig de presentatie is aangepakt. De waterverfachtige, schilderachtige stijl van de nieuwe visuals geeft de wereld een melancholische schoonheid die past bij het verhaal van verval, onderdrukking en revolutie. Toch blijft dit een punt van discussie: niet iedereen zal blij zijn dat de klassieke pixelstijl enkel beschikbaar is in de oorspronkelijke versie die ook in het pakket zit. Wie de nieuwe functies wil ervaren, moet de nieuwe stijl accepteren. Het is geen dealbreaker, maar een gemiste kans had het niet geweest om beide stijlen te combineren.

De echte triomf ligt in de voice acting en verbeterde vertaling. Waar de originele release soms kampte met houterige teksten, voelt de nieuwe vertaling vloeiend en krachtig. De stemmen geven personages meer diepgang dan ooit, en met acteurs als Joe Pitts in de rol van Ramza krijgt de game een bijna Shakespeareaanse grandeur. Het is alsof je een klassiek toneelstuk bekijkt waarin oude woorden nieuw leven worden ingeblazen.

Final Fantasy Tactics was altijd al meer dan een strategisch schaakspel met magie en zwaarden. Het was een verhaal over klassenstrijd, religieuze macht, corruptie en de vraag wie de geschiedenis schrijft. Die thema’s zijn vandaag misschien nog relevanter dan in 1997. Het idee dat de waarheid altijd een constructie is, samengesteld door de overwinnaars en machthebbers, resoneert sterk in een tijd waarin desinformatie en subjectieve geschiedschrijving onze samenleving vormgeven.

Regisseur Yasumi Matsuno beschreef destijds al dat zijn doel was om een breed publiek kennis te laten maken met tactische RPG’s én om een verhaal te vertellen over ongelijkheid en sociale onderdrukking. In The Ivalice Chronicles klinkt dat doel krachtiger door dan ooit. De heruitgave voelt niet alleen als een hommage aan een klassieker, maar ook als een politieke herbevestiging van een boodschap die tijdloos blijkt.