Het laatste deel van de moderne Hitman-trilogie is een klein meesterwerk, een schat aan onvergetelijke door spelers gegenereerde momenten.

De inzet is verhoogd voor het nieuwste deel. Nu Agent 47 zich richt op de hoogste leden van een geheime organisatie. Dit is voorlopig het laatste deel van de Hitman-reeks van IO Interactive, en de eerste verschijning op de PlayStation 5 en Xbox Series S/X, dus het is belangrijk om een ​​sterke indruk achter te laten. En geloof me, dat hebben ze zeker. Hitman 3 trapt af met een parachutesprong van Agent 47 in Dubai om een ​​weelderige wolkenkrabber te infiltreren die boven elk ander gebouw in het gebied uittorent. Nadat hij zich zorgvuldig een weg heeft banen langs de buitenkant van dit gigantische bouwwerk, gebruikt hij zijn nieuwste gadget, een hackcamera, om een ​​toegangspaneel voor onderhoud te openen en onopgemerkt naar binnen te sluipen. Bij het bereiken van een opslagruimte loopt hij door het gordijn naar de receptie die de camera afdekt, en wanneer het weer wegvalt, is 47 uit zijn skydiving-uitrusting veranderd en in een slim pak terwijl een passend Bond-achtige orkestrale deining speelt.

Het is een prima manier om te laten zien waar IO Interactive zich op dit moment bevindt. Na een verwarrende structurering van Hitman 2016 en onzekerheid over het bedrijf nadat het werd gedumpt door uitgever Square Enix, had IO gemakkelijk een andere trieste statistiek kunnen worden in het rijk van dode ontwikkelaars van videogames. In plaats daarvan zette de Zweedse ontwikkelaar Hitman 2 aan en verfijnde hij de toch al geweldige mechanics van Hitman 2016 om te creëren wat misschien wel de meest bepalende game was. De World of Assassination-trilogie veranderde het lot en de status van IO en zorgde ervoor dat zij een James Bond-game mochten gaan ontwikkelen.

Net als bij Hitman 2 behoudt Hitman 3 de visuele stijl en basisregelset van Hitman 2016, met een overkoepelend verhaal, en een paar nieuwe tweaks en verbeteringen aan de manier waarop de game speelt, waarbij ook die verbeteringen aan de vorige games worden toegevoegd in het proces. In dat opzicht is de trilogietag perfect geschikt, maar elke inzending heeft zes individuele ‘afleveringen’ (de enige constante die werd behouden uit het oorspronkelijke episodische model). Deze afleveringen zijn op zichzelf staande levels, mini-sandboxen die hun eigen extra regels en eigenaardigheden hebben om te kraken.

Het mooie van de levels is te ontdekken hoeveel opties ze bieden om je taak te volbrengen (wat meestal is ‘dood deze mensen’, maar je moet ook wat essentiële informatie of een belangrijk item oppikken). Agent 47 kan vermommingen, sleutels en keycards krijgen om in verboden gebieden te komen, maar hij kan ook gewoon een open raam binnensluipen, een gesloten deur openwrikken of zich een weg naar binnen schieten (wat niet echt het punt is van Hitman, maar het is altijd fijn om die optie te hebben).

Afhankelijk van hoeveel uitdaging je leuk vindt, laat de game je het zelf uitzoeken, elk hoekje en gaatje verkennen, naar NPC-gesprekken luisteren voor aanwijzingen en je geluk beproeven. Als dat teveel gedoe is, staat de game de speler toe om te worden doorverwezen naar mogelijke kansen voor een perfecte kill. Hoe dan ook, door in verschillende runs door een level te experimenteren, ontgrendel je meer plaatsen om te beginnen, nieuwe gadgets om mee te spelen en een betere kennis van de innerlijke werking van het level.

Het voltooien van de zes afleveringen is relatief snel en gemakkelijk, maar Hitman’s combinatie van meeslepende opties en de moordpuzzels maken ze allemaal zo erg herspeelbaar. Er zijn bevredigend berekende moorden waarbij het helemaal op een ongeluk lijkt, en dan zijn er momenten dat je je doelwit gewoon doodschiet.

Ondanks de gelijkmoedige benadering van het verhaal en het feit dat het jouw taak is om een ​​professionele moordenaar te zijn, is Hitman 3 nog steeds een meester in donkere humor. Ik geniet net zo veel van het spel als ik bewakers met een bord op de natte vloer in elkaar mep, als wanneer ik koel langs de beveiliging glip om mijn prooi te dichten. Het belangrijkste is dat IO zijn levels met dit in gedachten heeft ontworpen. Niemand stopt tenslotte bananen in een spel zonder je uit te dagen een manier te vinden om er grappig gebruik van te maken.

Hoe goed de levels van Hitman 2 ook waren, ze vielen in grote lijnen nog steeds in dezelfde soort structuur als de eerste game. Hitman 3 speelt met die structuur, voedt niet alleen verhalende consequenties van de ene fase naar de volgende, en biedt nog meer gevarieerde runs van A naar B, maar biedt ook interessante tweaks zoals aanhoudende shortcuts die, eenmaal ontdekt, permanent nieuwe routes openen. rond gebieden, waardoor je meer opties hebt om je missie te benaderen.

De eerste opvallende showcase van deze veranderingen is te vinden in het tweede level. Het vindt plaats in een uitgestrekt landhuis in Dartmoor, Engeland. Voordat je zelfs maar de voordeur binnengaat, heeft er een moord plaatsgevonden en is er een rechercheur gearriveerd om de zaak op te lossen. Dus terwijl je zelf een moord probeert te plegen in aanwezigheid van een rechercheur, heb je ook de mogelijkheid om hem uit te schakelen en de moord zelf op te lossen. Het is ook absoluut de moeite waard om te doen, omdat het de complexiteit van het landhuis laat zien door je de vrijheid te geven om op je gemak te verkennen en onderweg de bovengenoemde geheime plekken te ontdekken.

Ik weet nog steeds niet zeker of het mijn favoriet is van de zes nieuwe levels, maar het is de meest ambitieuze in termen van het mengen van een ingesloten verhaal in de setting. De rest is redelijk vertrouwd, wat zowel van harte welkom als soms een beetje teleurstellend is. Dubai voelt als een mengelmoes van elk Hitman-level met een hoog gebouw en/of een hotel, maar het is onmiskenbaar een prachtige opener. De reis naar Berlijn is misschien wel mijn favoriet. Het heeft elementen van Absolution en Contracts, met het oog op Agent 47, waardoor de vaardigheden van de meestermoordenaar op een andere manier worden getest. China’s neon en regen doordrenkte level geven een nieuwe draai aan de nu klassieke Sapienza-formule van een openbare plek met een ondergronds geheim. Ik zal wat discreter zijn over de laatste twee levels, maar ik zal zeggen dat ze misschien wel de duidelijkste voorbeelden zijn in deze trilogie van IO Interactive’s wens om een ​​James Bond-game te maken. De finale biedt de grootste verandering in structuur van de hele trilogie, met een opmerkelijke mix van geconcentreerde vrijheid.

Het teleurstellende van de game is grotendeels te wijten aan te veel van het goede. Ik heb zoveel uren in de Hitman-spellen gestoken. Zelfs met de veranderingen in Hitman 3, die misschien wel belangrijker zijn dan de veranderingen in de vorige games, is het moeilijk om niet het lichte gevoel te hebben van dat je alles al gedaan hebt. Het siert IO dat het geen overweldigend gevoel geeft, omdat het de formule op de een of andere manier behoorlijk fris heeft gehouden zonder er massaal van te onthullen.

Een ander minpunt blijft het verhaal. Het algemene verhaal is op zichzelf prima in orde, maar het is niet altijd goed weergegeven. De natuurlijke sprong in visuele kwaliteit van de game op PS5 wordt gecompenseerd door tussenfilmpjes die er op de een of andere manier slecht uitzien. Ze zijn op zijn minst een verbetering ten opzichte van de stills uit het verhalenboek die in Hitman 2 worden gebruikt (een begrijpelijke bezuiniging gezien de precaire aard van de toekomst van IO op dat moment), maar het blijft het verhaal dat wordt verteld ondermijnen door het te laten voelen als een vastgepakt deel van het pakket. In een ideale wereld zou het hele verhaal van Hitman beter met elkaar verbonden zijn dan het uiteindelijk is. Het is gelukkig niet de dealbreaker die het misschien was, simpelweg omdat Hitman grotendeels is gebouwd op zijn gameplay en de vrijheid in hoe het speelt met een reeks regels. Het verhaal is daar veel ondergeschikt aan, wat jammer is, maar het staat niet in de weg van wat werkt.

Dus ja, Hitman 3 is ongetwijfeld een uitstekende opvolger van een geweldige game, een grotendeels zelfverzekerde showcase van alles wat een ontwikkelaar in een paar moeilijke jaren heeft geleerd. Buiten dat zijn de andere grote veranderingen afkomstig van nieuwe hardware. De PS5 maakt veel snellere laadtijden mogelijk, meer dan de PS4-versie van Hitman 2 die op deze console speelt. Dit is een zegen voor Hitman 3, omdat het experimenten aanmoedigt wanneer je na een beetje vallen en opstaan ​​binnen enkele seconden terug kunt springen.

Uiteraard ziet hij er ook beter uit en loopt hij beter dan ooit. Het detail in elke zorgvuldig vervaardigde level is diepgaander en duidelijker. Ik denk dat de extra kracht van de next-gen consoles een rol heeft gespeeld bij het mogelijk maken van meer complexe levels zoals die in China. Ik heb dat level uitgeprobeerd op de PS4-versie, het heeft op sommige plekken moeite om de framerate stabiel te houden, terwijl de PS5-versie zonder problemen het level afspeelt.

Het gebruik van de DualSense is nog een ander voorbeeld van eenvoudig, effectief en een beetje teleurstellend. Adaptieve triggers doen hun ding met drukgevoelige trigger-pull en itemlobben, maar de haptische feedback krijgt niet zo veel aandacht.

Dit is nu de ultieme versie van Hitman. Spelers met de eerste twee games krijgen ze allemaal sprankelend en nieuw uit in lijn met de PS5-versie van Hitman 3. Er zullen meer escalatiemissies zijn voor de nieuwe maps, Elusive Targets en de mogelijkheid om je eigen contracten te sluiten.