Review: Lost Records: Bloom & Rage – Tape 2: Rage

Vriendschap, verlies en frustratie. Lost Records: Bloom & Rage eindigt op een bitterzoete noot.

Let op: deze recensie bevat spoilers voor Lost Records: Bloom & Rage – Tape 1: Bloom.

Na het meeslepende eerste deel van Lost Records: Bloom & Rage liet ontwikkelaar Don’t Nod ons achter op een cliffhanger die de verwachtingen voor het vervolg flink aanwakkerde. Tape 1 nam ruim de tijd om je als speler onder te dompelen in de hechte vriendschappen van vier tieners in de jaren ’90, afgewisseld met mysterieuze sprongen naar het heden, waar het viertal elkaar na 27 jaar weer ontmoet. Iets vreselijks is er gebeurd – maar wat precies, bleef nog in nevelen gehuld.

Met Tape 2 komt de ontknoping… of toch niet helemaal.

Tape 2 begint voortvarend en beantwoordt snel een aantal prangende vragen: wie stuurde het mysterieuze pakketje, en wat is er met Kat gebeurd? De nasleep van het dramatische concert uit Tape 1 is voelbaar en heeft diepe scheuren in de vriendschap achtergelaten. De zomervakantie nadert zijn einde en met elke ontmoeting groeit het besef: dit zou weleens de laatste keer kunnen zijn dat ze samen zijn.

De game voelt in dit tweede deel meer als een afsluitend hoofdstuk dan als een volwaardige nieuwe episode. De luchtige momenten uit Tape 1 – garagesessies, dromerige gesprekken over de toekomst, speelse verkenning – maken plaats voor een donkerder, emotioneler verhaal. Zelfs het creatieve gebruik van de camcorder, een gameplayhoogtepunt uit het eerste deel, komt nauwelijks nog aan bod.

Hoewel de gameplay meer op dialoog en confrontaties leunt, zijn er ook lichtpuntjes. Zo biedt een slimme mini-game waarbij je dozen inpakt een welkome afwisseling. Toch voelt Tape 2 gehaast. Nieuwe personages of omgevingen zijn er nauwelijks; de focus ligt volledig op de bestaande cast en hun innerlijke conflicten. Dat zorgt voor diepgang, maar ook voor herhaling.

Een gemiste kans zit in de ontwikkeling van bepaalde personages. Waar Kat’s zus Dylan meer gelaagd wordt neergezet, vervalt haar vriend Corey weer in een karikaturale slechterik – jammer, want in de slotfase van Tape 1 leek daar juist meer nuance te ontstaan.

Uiteindelijk draait alles om Kat – de rauwe, vurige ziel van de vriendengroep die geconfronteerd wordt met een ongeneeslijke ziekte. Haar verhaal raakt, en de magisch-realistische elementen – zoals de mysterieuze Abyss in het bos – bieden hoop op een wonder. Als speler hoop je stiekem op een kans om haar lot te keren, maar tegelijkertijd is er ook de angst: wat als dit eindigt in platte fanservice?

En hier gaat Tape 2 volgens velen de mist in. In plaats van te kiezen tussen een definitieve afloop – tragisch of magisch – blijft de game zweven tussen opties. De hints, hallucinaties en postuum gevonden beelden maken het moeilijk om afscheid te nemen van Kat. En alsof dat nog niet wrang genoeg is, eindigt de game met nóg een cliffhanger: een post-creditscene die suggereert dat Kat misschien toch nog gered kan worden… ooit. Misschien. In een vervolg. Wellicht.