The Burning Crusade Classic is niet alleen een uitbreiding voor hardcore spelers, maar het legt ook een fascinerende periode in de geschiedenis van World of Warcraft vast.

Het is eng hoeveel World of Warcraft Classic nog steeds aanvoelt als een wormgat in een vervlogen tijdperk van gamen. Ik was er zeker van dat de magie van de lancering van World of Warcraft Classic in 2019 niet herhaald kon worden, maar ik had het mis. Na een paar uur quests te hebben voltooid, sloot ik me aan bij een willekeurige groep vreemden om een ​​van de nieuwe kerkers in Burning Crusade Classic aan te gaan.

Dat is de blijvende zwarte magie van World of Warcraft: Burning Crusade Classic. Het is een mix van zielverpletterende slijpende en meedogenloze gevechten die spelers als atomen samensmelt en kettingreacties veroorzakend die met indrukwekkende regelmaat nieuwe vriendschappen smeden. Maar het volhouden van die voortdurende reacties vereist een ondoorgrondelijke opoffering van tijd en energie die mijn hart doet verlangen naar de jaren dat ik een tiener was met alle tijd van de wereld. Burning Crusade Classic is geweldig, maar je zult een aanzienlijk deel van je leven moeten opgeven om alles te ervaren.

Toen ik World of Warcraft Classic voor het eerst speelde in 2019 was ik verbaasd over hoe toegankelijk het was. Voor slechts de prijs van een maandelijks abonnementsgeld kon iedereen een nieuw personage beginnen en terug worden vervoerd naar het begin van de fundamentele MMO van Blizzard. Oude Warcraft-veteranen kregen eindelijk wat ze wilden, terwijl gloednieuwe spelers een virtuele tour konden maken door een van de belangrijkste hoofdstukken in de geschiedenis van PC-gaming. Het was een ervaring waar iedereen iets van kon nemen, ongeacht hoeveel tijd ze erin verzonken.

Dat is helaas niet zo met Burning Crusade Classic. Om zelfs maar de zeven nieuwe zones te verkennen, heb je een personage van level 58 nodig, waar casual spelers maanden van moeten grinden. Of je kunt €35 betalen voor een dure, eenmalige levelboost die je voorziet van uitrusting en een goudstukken.

Het is balen dat deze ontmoedigende toelatingseisen onvermijdelijk zoveel mensen zullen afwijzen omdat Burning Crusade Classic speciaal is. Het is het moment waarop World of Warcraft begon te transformeren van een rommelig experiment in een popcultuurfenomeen dat meer dan honderd miljoen mensen boeide, met functies en ideeën die niet alleen de toekomst van World of Warcraft vormden, maar het hele genre.

Na jaren vast te hebben gezeten in Azeroth, werden spelers door de Dark Portal geduwd en in een landschap dat voor zijn tijd waanzinnig indrukwekkend aanvoelde. Voor het grootste deel is Burning Crusade Classic een getrouwe recreatie van dat tijdperk, hoewel Blizzard meer wijzigingen heeft aangebracht op basis van de feedback van de community. De grote verrassing is echter dat mijn uitstapje naar Outlands tot nu toe schokkend soepel is verlopen, afgezien van het feit dat de missiezones te bevolkt zijn (wat wordt verwacht tijdens de lanceringsweek). In tegenstelling tot de lancering van World of Warcraft Classic, waar de meeste mensen naar urenlange wachtrijen zaten te staren, heb ik zonder onderbreking gespeeld.

Het is leuk om terug te keren naar deze verouderde versie van Warcraft en zoveel facetten te ontdekken die tijdloos en leuk zijn gebleven – en medelijden te hebben met degenen die dat niet zijn. Het is nog steeds gaaf om te zien hoe die kolossale Fel Reaver over de bloedrode velden van Hellfire Peninsula stampt en elke speler vermoordt die te dichtbij komt. Maar ik zou het zeker kunnen doen zonder vijf minuten te wachten op een specifiek monster om te respawnen, omdat iemand het seconden voordat ik daar aankwam vermoordde.

Outlands is de eerste keer dat de verbeelding van Blizzard echt op hol slaat in Warcraft, en het resultaat is een spectaculaire mix van fantasie en sciencefiction. Enorme steampunk-afvoerpompen deinen en puffen tussen gigantische blauwe paddenstoelen in Zangarmarsh, terwijl een gigantische maan gehuld in magische slierten boven de landelijke heuvels van Nagrand hangt.

De nieuwe level cap van 70 zal de meeste spelers van level 60 ongeveer net zo lang nodig hebben om te bereiken als ze nodig hadden om level 60 te bereiken (ongeveer 50 uur of zo). Het is een grind die vaak demoraliserend kan zijn, terwijl ik nog een andere quest inlever en mijn ervaringsbalk een pixel of twee vooruit zie springen. Dit lome tempo zal de vastberadenheid vernietigen van iedereen die gewend is aan modernere MMO’s waar nivellering gewoon het gratis brood is dat je plukt voordat je maaltijd arriveert.

Degenen die zich kunnen aanpassen aan deze nu oude benadering van MMO’s, zullen echter veel plezier beleven. Het gevoel van gevaar dat elke zone doordringt, is fascinerend omdat ik alleen echt veilig ben als ik in een dorp ben omringd door NPC-bewakers. Monsters zijn beheersbaar in zeer kleine aantallen, maar het is gemakkelijk om per ongeluk de woede van te veel mensen op te wekken en te moeten vluchten voor mijn leven. Het betekent dat ik altijd betrokken en bewust moet blijven, wat mijn verbinding met de wereld om me heen verdiept. Dat is een groot verschil met moderne World of Warcraft, waar questen zo moeiteloos eenvoudig is dat het ronduit zinloos aanvoelt. In Burning Crusade Classic heb ik het gevoel dat ik een klein onderdeel ben van een veel grotere, vijandiger wereld.

Als je ooit hebt geklaagd over het moderne World of Warcraft-endgame, speel dan een tijdje Burning Crusade Classic. Het is verbijsterend hoe groot het is. Zodra spelers level 70 bereiken, hebben ze 15 dungeons ter beschikking die elk een heroïsche moeilijkheidsgraad hebben die moet worden ontgrendeld door reputatie bij bepaalde facties te verbeteren. Ondertussen moeten alle aspirant-raiders uitgestrekte missies voltooien voordat ze ooit een voet in die raid kunnen zetten.

Buiten het runnen van kerkers of raids, zullen de meeste spelers monsters of herhaalbare zoektochten vermalen voor kleine verhogingen van de factiereputatie die nodig zijn om de volgende stap in hun afstemmingen te ontgrendelen. Latere patches zullen een aantal leuke inhaalfuncties uitrollen, zoals betere toegang tot uitrusting en een nieuwe zone, maar iedereen die Burning Crusade Classic serieus wil spelen, moet vrede sluiten met het feit dat er minstens een paar honderd uur zal worden besteed aan het doen van het voltooien van repetitieve quests of het steeds opnieuw doden van dezelfde paar monsters.