Fans van de eerste Life is Strange zitten reikhalzend uit te kijken naar de release van het tweede deel, tenminste, ik doe dat in ieder geval wel. Dontnod Entertainment weet dit en probeert het wachten tot de release wat te verzachten door The Awesome Adventures of Captain Spirit uit te brengen. Het is een gratis prequel op deel twee en geeft dus vast een blik van wat ons te wachten staat. Of deze prequel je tijd waard is, lees je in deze recensie.

In The Awesome Adventures of Captain Spirit maken we kennis met de negenjarige Chris en zijn vader Charles. Chris is Captain Spirit himself; een superheld in de dop met volledig eigen krachten. We beleven de wereld van de jongeman door zijn ogen en krijgen daarmee zijn fantasie op de koop toe. Het belangrijkste doel van Captain Spirit is het verslaan van de bad guy Mantroid. Kleurrijke beschrijvingen en fantastische verhalen over alles wat de superheld en villain gedaan hebben zijn daar natuurlijk bij inbegrepen. Het spelen van Captain Spirit voelt wat gameplay betreft vergelijkbaar met al het andere dat we van Dontnod kennen. Keuzes moeten gemaakt worden en daarbij ook wat simpele opdrachten. Het is namelijk, ondanks de sneeuwlaag waarmee de wereld voorzien is, een prachtige zaterdag en Chris heeft genoeg dingen te doen.

Hier verschijnt zijn lijst met de naam “Awesome Things to Do” ten tonele. Hier staan alle dingen op die Chris voor zichzelf gepland heeft. Het zijn simpele dingen, precies passend in de wereld van een kind. Denk bijvoorbeeld aan het verslaan van vijanden, huishoudelijke klusjes en het doen van een spelletje op papa’s telefoon. Daarnaast valt er nog eens genoeg te verkennen in het huis. Een druk zaterdagje dus! Hoewel de awesome dingen om te doen vrij simpel klinken, is het verloop ervan soms net iets minder simpel. Je hebt soms een voorwerp nodig waar je compleet overheen kijkt. Of je bent op zoek naar een specifieke code, maar er is nergens een hint te bekennen. Zoeken en verkennen is natuurlijk deel van de ervaring, maar de frustratie mag dan wel wegblijven.

Ik kan helaas niet echt wat over het verhaal vertellen, gezien het een verhaal gerichte game is zou ik het dan volledig voor je verpesten. Wel kan ik zeggen dat Chris op zijn achttiende niet kan terugkijken op een bijzonder fijne jeugd. Er speelt namelijk van alles rondom het kleine gezin, waarbij er in de loop van het verhaal steeds meer duidelijk wordt. Over het verhaal kan ik eigenlijk niks anders zeggen dan dat deze kort maar krachtig is. In ongeveer twee uur tijd, zo lang duurt de game ongeveer, word je namelijk stapelgek op Chris. Hij heeft nog het volledig naïeve van een kind, maar heeft daarnaast wel degelijk door wat er allemaal speelt. Met zijn negen jaar is het een heel divers personage en dit zorgt ervoor dat je je al snel betrokken bij hem voelt. Alles wat er dan ook gebeurt, weet je tot diep in je ziel te raken. Dit resulteert in een rollercoaster van emoties; van lachen om zijn onschuldige kinderlijkheid tot tranen van verdriet om alle emotionele shit die er speelt.

Hoewel het verhaal dus ontzettend sterk is, valt er daarbij wel een ding op. De keuzes die je moet maken zijn zeer simpel en hebben eigenlijk amper invloed. Games als deze zijn interactief en jouw keuzes bepalen de loop van het verhaal. Nu heb je die keuzes hier zeer zeker en het lokt soms een net iets andere reactie uit, maar veel verschil maakt het niet. De manier van vertelling weet je dus tot het einde te boeien, maar daarna besef je eigenlijk dat je daar zelf amper invloed op hebt gehad.

Eén ding waar Dontnod naar mijn mening heel sterk in is, is het oog voor detail. Kleine dingetjes die de game net wat meer af maken. Dit ontbreekt ook zeker niet in The Awesome Adventures of Captain Spirit. De emotionele lading die de game heeft, wordt namelijk volledig ondersteund door de geweldige muziek die te horen valt. Er zijn een aantal plekken in en om het huis waar Chris gewoon even voor zich uit kan staren (en wij wat verschillende invalshoeken van de omgeving zien) en je dan een nummer hoort spelen. Deze soundtrack sluit precies aan op de sfeer van de game en weet je daarom nog meer in de setting te trekken. Ook details in de aankleding van deze setting zorgen daarvoor. Zo is er een muur waarop de lengtes van Chris door de jaren heen zijn bijgehouden. Het voegt verder niets toe aan het verhaal, maar zet de sfeer. Een sfeer die precies goed is en je de gehele tijd vast weet te houden.

In 2016 wist EA even kort afstand te doen van alle sportgames waar het bedrijf verantwoordelijk voor is en gooide het over een andere boeg. In samenwerking met ColdWood Interactive bracht het de platformer Unravel uit. Een game die ontzettend hoge ogen gooide en een vervolg kon dan ook eigenlijk niet uitblijven.  Of we van deze game nog net zo vrolijk worden als van diens voorganger lees je hier.

Zoals ik zojuist al wist te melden, wist het eerste deel voor een zeer sterke basis te zorgen. Het is dan ook niet gek dat bij Unravel Two op diezelfde basis wordt verder gebouwd. De sidescroller platformer bevat dan ook opnieuw de mooiste beelden. Een omgeving waar je de ogen bij uitkijkt en vanaf seconde één verliefd op bent. Op de voorgrond speel jij, maar op de achtergrond gebeurt er ook van alles. Daar speelt zich namelijk het verhaal af die dit keer niet het leven van een wat oudere dame, maar van een jonger meisje weet te vertellen. Eerlijk is eerlijk, het verhaal van deel twee heeft net iets minder impact dan de eerste. Echter weet deze je ook nog flink te pakken en het daardoor goed te doen.

Yarny, ons uit wol bestaande vriendje, hoeft het dit keer niet in zijn uppie te doen. De rode Yarny wordt aangevuld met een blauwe Yarny en dit biedt meteen een heel legio aan nieuwe dingen binnen de gameplay. Ten eerste hoef je het niet meer alleen te doen, maar kun je samen spelen met vrienden. Heb je nou geen vrienden? Geen zorgen, in je eentje is alles prima te doen. Je kunt namelijk afwisselend als twee personages, of opgebundeld als één personage lopen. Het tweede is een stuk makkelijker met verplaatsen, anders moet je constant je tweede Yarny naar de eerste brengen.

Unravel Two heeft zeven chapters en met een uurtje of vier ben je daar wel doorheen. Tenminste, dat kan je zijn als je geen platformer noob bent als ik. Je moet echter niet denken dat daar je plezier ophoudt, want er is nog genoeg te doen. Er zijn een stuk of twintig challenges te vinden, allen gebaseerd op de levels die je gespeeld hebt. Deze challenges zijn absoluut geen kattenpis, laat me je dat vertellen. Deze challenges variëren tussen een ontzettend moeilijke puzzel, of een stuk waarbij je gewoon moet zien te overleven. Elke challenge weet wat toe te voegen en allen zijn ze ontzettend moeilijk. Wil je dus alle challenges behalen, dan wens ik je ontzettend veel succes.

Deze challenges behalen doe je natuurlijk niet voor niks, je kunt er leuke dingen mee vrijspelen. Het is namelijk mogelijk om jouw Yarny’s een nieuwe look te geven. Een ander kleurtje, een andere hoofdvorm of de manier waarop de wol gevormd is. In het begin heb je nog niet zoveel keuze, maar door de challenges te behalen en de Yarny’s die gevangen zitten in deze levels te helpen ontsnappen, kun je weer dingen vrijspelen. Kan je de personages helemaal naar jouw zin aanpassen.

Racegames komen in alle soorten en maten. Van arcade, semi-realistisch tot aan de sim-racegames, voor iedereen is er wat wils. Er zijn maar weinig racegames echter die pure fun voorop zetten. Bekende voorbeelden uit de laatste tijd zijn de Burnout-serie en in zekere mate Forza Horizon. Echter, is Burnout Paradise het laatste deel waarvan de laatste release ‘slechts’ een remaster is. Forza Horizon 3 is ook alweer ruim anderhalf jaar oud. Codemasters zag dan ook de kans om arcade-racegame ONRUSH uit te brengen waarvan fun op pole position staat en competitie toch echt op een eervolle tweede plek.

ONRUSH heeft niets van doen met realisme. Niet qua besturing, niet qua tracks en al helemaal niet met de voertuigen. Gelukkig schuift de ontwikkelaar dit niet onder stoelen of banken. Over de ontwikkelaar gesproken; we hebben hier te maken met Codemasters. Toch wel één van de kampioenen op het gebied van racegames. Op hun erelijst staan games zoals Colin McRae Rally, DiRT, Grid, TOCA Touringcars, F1 20XX (kies een jaartal), maar ook Micro Machines. De specifieke studio achter ONRUSH heeft World Rally Championship, Driveclub en Motorstorm op hun palmares. Kortom, racegames en Codemasters gaan net zo goed samen als Michael Schumacher en Ferrari. Enfin, terug naar ONRUSH. De game gooit het standaard principe van ‘race naar de eerste plaats’ overboord en opteert voor een hectisch en toch ook tactisch spel waarbij teamwork van belang is, allemaal in een arcade-jas.

De game is ruim twee jaar in ontwikkeling geweest. Intern is er veel werk verzet op het gebied van ontwikkeling en vooral het testen van de game. Alvorens de game af was, heeft de ontwikkelaar honderden races geanalyseerd van de testers, om te bepalen welke tracks werken en welke niet. Hoe spelen zij de game? Welke routes hebben zij gevolgd? En het meest belangrijke was, hoe reageert men op elkaar? Daarbij hebben ze ontzettend veel afgekeken van shooters, wat erg duidelijk terugkomt in de game op vele manieren. Toen dit alles op zijn plek viel, hebben zij het grafische jasje opgebouwd. Dit was de basis voor een engine die verdomd goed in elkaar zit, zowel qua gameplay als op grafisch gebied.

De gameplay is waanzinnig goed kan ik je vertellen. Eerst even de basisprincipes. De game is eigenlijk een team-based racer. Er is een singleplayer gedeelte waar je met een eigen team tegen de computer racet. Je levelt door experience en credits te verdienen. Deze valuta kunnen uitgegeven worden om nieuwe races (chapters) te unlocken van hogere moeilijkheidsgraad of om allerlei unieke items, zoals bodywork, skins en emblems, vrij te spelen. Je kunt kiezen tussen lichte, snelle en wendbare motoren tot aan zware titanen van tanks die voor het goede beukwerk kunnen zorgen (denk aan F-Zero gekruist met Trackmania). Het is dus niet de bedoeling om als eerste over de streep te komen, maar meer om middels competitie als eerste een bepaald doel te behalen. ONRUSH haalt veel inspiratie uit shooters, maar vooral uit games zoals Call of Duty en Doom. Verschillende modi als Overdrive (race naar een vastgesteld aantal punten en de punten verdien je door takedowns, stunts en crashes) kan je zien als een soort Team Deathmatch.

Countdown is een soort estafette door poorten die je extra tijd geven; het eerste team dat geen tijd meer heeft, verliest. Switcheroo lijkt op een soort gungame. Start de motoren, en het is overleven geblazen. Iedere wreck stuurt je naar een nieuwe class, maar het wordt dus moeilijker naarmate je meer switches bij je tegenstander scoort omdat ze een zwaardere auto krijgen. En dit jongens, dit kan wel eens dé nieuwe e-sports racegame worden. Want online tegen elkaar is waar de game nog strakker glimt dan een opgepoetste Rolls Royce. De verschillende modi zitten zeer goed in elkaar en er is er één die er met kop en schouders bovenuit steekt. Ik heb het over Zone. Zie deze modus als twintig wagens die gedurende een race al scheurend op hoge snelheid een soort King of the Hill spelen. Het is de bedoeling om een x aantal seconden een gemarkeerde zone te bezetten, terwijl deze zelf over de track mee racet. Dit werkt zo waanzinnig goed, dat ik nu al een favoriet zie opdoemen voor professionele e-sporters onder ons. Geen van deze modi gaven mij het gevoel dat je er niet toe deed want het is juist een team-effort. De wagens hebben elk hun eigen unieke vaardigheden, waarmee je als team elkaars sterktes kunt aanvullen. De ene wagen heeft meer aanvallende mogelijkheden, de andere meer defensieve of snelheidsgerichte opties.