Menu Sluiten

Review: Red Dead Redemption 2

Red Dead Redemption uit 2010 zette destijds een stevige basis voor het Wilde Westen-genre. Nu, acht jaar later, komt het tweede deel uit, dat als prequel gezien mag worden. De vraag is dan ook of Rockstar Games de hoge verwachtingen weet waar te maken. Terwijl de kogels om zijn oren vliegen vertelt Jermaine over zijn ervaringen in Red Dead Redemption 2.

In deze prequel speel je als een andere personage dan in de voorgaande game, namelijk Arthur Morgan. Arthur werd op jonge leeftijd nadat zijn vader gearresteerd was, opgepikt door Dutch van der Linde en is daarmee één van de eerste leden van de van der Linde gang geworden. De van der Linde gang streeft naar een leven vrij van de beschaving en zonder regels waaraan ze moeten volgen. Dutch wordt gezien als de leider van de groep en wordt door heel het kamp gerespecteerd.

Aan het begin van de game zijn Dutch en zijn gang op de vlucht. Na een mislukte overval op een boot in Blackwater is een hele hoop aan politie de gang achterna. De beste manier om deze te ontwijken is in de besneeuwde bergen in het westen. Het is een moeilijke tijd voor Arthur en zijn bondgenoten die voedsel en geld nodig hebben om te overleven. Constant worden ze achterna gezeten en zijn ze gedwongen om de plaats van het kamp te veranderen. De game kent zes grote hoofdstukken en een epiloog die goed werkt naar de gebeurtenissen van de eerste Red Dead Redemption.

Het krijgen van geld is echter niet makkelijk dus Arthur en zijn bende moeten soms moeilijke opdrachten voltooien. Een bank overvallen, een trein beroven of als een bounty hunter gezochte mannen aan de sheriff overgeven zijn voorbeelden van manieren waarop je dit kan doen. Niet elk van deze activiteiten zijn gekoppeld aan een missie; je kunt zelf ook treinen beroven of winkels overvallen om geld te verdienen.

Bijna geen enkele missie moet je in je eentje voltooien, er is altijd wel iemand in het kamp die je komt helpen. Tijdens de missies vorm je zo ook een band met de personages en kom je ze beter te leren kennen. Aan het begin van de game kan het aantal personages die je tegenkomt misschien iets te overweldigend zijn, maar naarmate je meer speelt wordt dit probleem verholpen. Naast de hoofdmissies kan je ook bijvoorbeeld met een kampgenoot gaan vissen of een huis overvallen. Deze daden zorgen er ook voor dat je meer te weten komt over de bendeleden.

Red Dead Redemption 2 is geen game die alleen om het hoofdpersonage gaat. Red Dead Redemption 2 is een game die om elk personage in je bende gaat. Iedereen in dit spel heeft een uniek karakter; zo is bijvoorbeeld Micah de probleemjongen in het kamp, Leopold Strauss de Duitser die geld uitleent aan mensen, Pearson is de kok, Hosea is het brein van de bende en Charles is de rustige jongen die liever vrede wil dan geweld.

Er is een nieuwe feature in deze game. Met deze functie kan je elke personage groeten en een conversatie mee beginnen. Je kunt je ook vijandelijk gedragen waardoor je in een gevecht kan komen met mensen. Dit is een enorm goede toevoeging en het aantal voice-lines is werkelijk waar indrukwekkend. Het zorgt ervoor dat de wereld nog levender en geloofwaardiger aanvoelt. Elke keer als je terugkomt in kamp kan je weer met de bendeleden praten en vertellen ze je steeds nieuwe dingen.

Red Dead Redemption 2 is misschien wel één van de meest realistische games ooit gemaakt. Ten eerste zijn de graphics werkelijk fenomenaal. Er zijn enorm veel details in deze game. Als je bijvoorbeeld iemand verwondt en deze persoon rent weg, kan je deze volgen door het bloedspoor op de grond. Nog een leuk voorbeeld is wanneer je een winkelier hebt verwond, dan heeft deze verbanden en kneuzingen als je hem na een tijdje bezoekt. Als je niet eet, word je slanker. Als je geen bad neemt of in een vijver gaat, begin je te stinken. Als je niet naar de kapper gaat, word je haar en baard langer. Er is ongekend veel realisme in deze Red Dead Redemption 2.

Er zijn ook een groot aantal omgevingen in deze game zonder enige laadtijden; de sneeuwige bergen, de rijke stad Saint Denis, de moerassen met krokodillen en nog zoveel meer. Elk van deze locaties zien er fantastisch uit in Red Dead Redemption 2. Er is ook een enorm gedetailleerde dynamisch weersysteem en dag cyclus wat de spelervaring constant doet veranderen. De ‘depth of field’ is verder werkelijk fantastisch. Iedere keer dat je op een hoge plek staat, wordt je weggeblazen met een adembenemend uitzicht.

Het beste aspect van Red Dead Redemption 2 is ongetwijfeld de levendige wereld die constant verandert. Constant kom je nieuwe dingen tegen in deze indrukwekkende wereld. Zo kwamen wij tijdens het spelen bijvoorbeeld een man tegen die gebeten was door een slang tegen. Wij gaven hem een medicijn zodat hij kon genezen. Een tijdje later kwamen wij hem tegen in één van de steden en hij vertelde ons dat hij een wapen voor ons zou kopen als beloning, waaruit we zelf mochten kiezen bij de gunshop. Er was ook een vader die met zijn twee zonen een huis aan het bouwen was. Elke keer dat wij terugkwamen was het huis een stukje verder gebouwd. Eén keer werden ze aangevallen door bandieten en hebben we ze geholpen. Daarnaast gaven we ze ook een lening toen ze niet meer genoeg geld hadden om verder te gaan. Als wij deze dingen niet hadden gedaan zou het huis waarschijnlijk nooit af zijn en wie weet wat er dan verder gebeurd zou zijn.

In Red Dead Redemption 2 heb je dus keuzes die je kunt maken. Als je pijltje naar beneden indrukt dan zie je een honor meter. Speel je als een goed persoon door mensen te helpen dan gaat de meter naar rechts en behandelen mensen je beter en krijg je bijvoorbeeld korting in winkels. Speel je slecht dan worden kills gruwelijker, behandelen mensen je op een slechtere manier en worden ze sneller door je geïntimideerd.

Review: My Hero’s One’s Justice

My Hero Academia heeft bij veel fans een speciaal plekje in het hart. In zowel Japan als in de Verenigde Staten en Europa volgen veel mensen het verhaal van de helden en slechteriken met de manga en de anime. Het was slechts een kwestie van tijd voordat Bandai Namco de rechten claimde en het de videogamebehandeling te geven. My Hero One’s Justice doet het erg goed en weet op de juiste manier de serie vertegenwoordigen door middel van de oogverblindende visuele pracht waar de serie om bekend staat.

My Hero One’s Justice heeft één ding perfect gedaan: het algehele visuele ontwerp. De meest hardcore fanatici van de show hoeven zich nergens zorgen over te maken – elke held en slechterik behoudt zijn opvallende kenmerken en zijn kenmerkende vechtcapaciteiten. De levels die binnen deze game zitten, moeten ook herinneringen oproepen aan de beste momenten uit de anime (de UA Arena ziet er bijvoorbeeld net zo uit als in de anime). De soundtrack die de anime ondersteunt is niet in de game opgenomen, maar de nummers die de sfeer maken van gevechten en afzonderlijke menu-opties zijn er wel degelijk.

Vanuit een gameplay-standpunt is My Hero One’s Justice gemakkelijk te begrijpen. Elk personage heeft toegang tot een basiscombo, een assortiment Quirk-aangedreven speciale bewegingen, assisteert aanvallen van twee begeleidende partners en twee krachtige superbewegingen. De open arena’s bieden de strijders voldoende ruimte om rond te snuffelen en alles maar dan ook alles op hun pad te verslaan. De complexiteit van het vechtsysteem wordt duidelijk als het gaat om de tijd om niet-blokkeerbare aanvallen op het juiste moment te activeren en aangepaste combo’s te maken uit de gehele moveset van een personage. Dit is niet het type jager dat competitief gespeeld zal worden bij grote vechtgame toernooien – het is gewoon een leuke fighter die genoeg doet om te voorkomen dat het op een alledaagse fighting game lijkt. De impactvolle gevechten en flitsende aanvallen die tijdens het spelen te zien zijn, doen veel om My Hero Academia- fans tevreden te stellen met alle actie die op hun scherm losbarst.

De belangrijkste modi waar je het meeste tijd in zult steken zijn de verhaal- en missiemodi. My Hero One’s Justice biedt een bespeelbare hervertelling van de gebeurtenissen die plaatsvonden na het ontstaan ​​van het UA Sports Festival. De Story-modusstructuur bestaat voornamelijk uit het doornemen van talloze tekstvakken ondersteund door stilstaande beelden, wat een jammerlijk ongeïnspireerde benadering is. Er zijn een paar belangrijke cutscenes in deze modus, maar voor mijn gevoel zijn dit er te weinig. Een verhaal-achtige ervaring verwant aan de Naruto: Ultimate Ninja Storm- spellen zou wonderen hebben gedaan hier. Het gedeelte van het verhaal waarbij je de het speelt is leuk, maar de schurkenkant van het verhaal wordt snel vermoeiend, je gedwongen wordt namelijk gedwongen om elke slag af te spelen vanuit het perspectief van de slechterik. Een compleet nieuwe – originele verhaallijn zou veel meer de voorkeur hebben gehad dan het spelen van een groot aantal al te bekende scènes.

De missies bieden een veel betere ervaring. Je hebt de taak om een ​​team van drie personen samen te stellen en verschillende missies op te nemen met steeds wisselende uitdagingen. Hier krijg je de kans om je favoriete helden en schurken een hoger niveau te geven terwijl je tegenstanders van een hoger kaliber tegenkomt. Het wordt behoorlijk verslavend als je de missies herhaalt die dubbele XP bieden en je team op niveau brengen voor nog moeilijkere missietypen. De Arcademodus biedt je typische ladder-gebaseerde indeling als het gaat om het onder ogen zien van een reeks vijanden. Dus spelers hebben twee andere fatsoenlijke modes om zich mee bezig te houden, zodra ze zich een weg hebben gebaand door de ho-hum Story-presentatie.

Grafisch is het spel redelijk in orde. Persoonlijk vond ik de 3D-modellen niet erg hoogstaand, met name als je deze modellen vergelijkt met die uit andere games zoals Xenoblade Chronicles 2, maar ze zijn wel trouw aan de ontwerpen uit de serie. Tijdens het vechten merk je dit echter minder dan wanneer je de models stilstaand ziet. De menu’s, evenals de cutscenes die je in de verhaalmodus terugziet, zien er strak uit. Het geheel doet je denken aan de stijl van een stripboek, wat dus ook perfect past bij een game over superhelden. De soundtrack is niet erg uniek, maar ook niet slecht. Er komt weinig muziek terug uit de originele serie. Het stemacteerwerk is echter uitstekend; alle originele stemacteurs zijn voor deze game teruggekeerd, en hun iconische peformances zijn dan ook erg energiek en voor de fans meteen herkenbaar. Het is daarentegen wel noemenswaardig dat de audio alleen in het Japans beschikbaar is, wat jammer is voor de fans van de Engelstalige dub

Review: Just Dance 2019

Voor vele betekent de maand oktober Halloween, de kille herfstlucht ervaren en het einde van de herfstvakantie. Voor Ubisoft betekent deze tijd van het jaar dat het tijd is om nog een nieuw deel in de Just Dance-franchise uit te brengen – een traditie die nu al tien jaar sterk bestaat. Als je al een handvol van de vorige negen titels hebt, zul je je waarschijnlijk afvragen of Just Dance 2019 de moeite waard is om aan te schaffen. Gelukkig kun je dat lezen in deze recensie.

Zoals je misschien verwacht, is het kernaspect van het spel precies hetzelfde als altijd: je moet dansende dansers op het scherm volgen en je dancemoves laten zien op de beat van een verzameling populaire hits. De bewegingen bijgehouden door de Joy-Cons, Wii-mote of smartphone met de Just Dance Controller-app in je hand, waarbij elke beweging je een aantal punten oplevert (en eventueel een sterbeoordeling) die wordt bepaald door uw nauwkeurigheid.

Zoals altijd het geval is, zijn de nummers van het spel allemaal beschikbaar vanuit een menu, waarbij de speler eenvoudig het nummer selecteert dat ze willen spelen. Als je je eerste paar nummers speelt, worden andere delen van het spel ontgrendeld, met slechts één compleet nummer dat nodig is om je profiel te openen. Op je profiel worden je dansstatistieken, zoals gespeelde tijd en verdiende sterren, bijgehouden. Ook kun je hier je avatar zien en bewerken.

Binnenkort zullen er ook andere functies worden toegevoegd, zoals een startscherm met aanbevelingen voor je liedjes, je laatste vrijgespeelde cosmetische items. Ook geeft het startscherm je toegang tot de onlinemodus van het spel en een afspeellijstfunctie. In afspeellijsten kun je kiezen uit een selectie van samengestelde afspeellijsten – denk aan de startpagina van Spotify – of je kunt je eigen lijst met favoriete nummers maken, zodat je de beste nummers van de hoofdlijst kunt scheiden voor gemakkelijke toegang.

Het kunnen scheiden van je favoriete nummers van de enorme selectie nummers is een geweldig klein kenmerk. Het is slechts een van de vele kleine details die deze editie een beetje gebruiksvriendelijker maken. De mogelijkheid om snel van songteksten te wisselen, controllertrillingen en andere opties draagt ook een steentje bij.

In feite is het grootste verschil tussen de editie van dit jaar en de vele anderen, het simplistische, moderne ontwerp. De enigszins gekke modi met buitenaardse wezens en episodische, themadans-offs van de afgelopen jaren zijn verdwenen, in plaats daarvan worden deze vervangen door eenvoudige dansjes. Je kunt alleen dansen, met vrienden in lokale multiplayer of online tegen anderen over de hele wereld.

En dan nu: Just Dance Unlimited. Als je een exemplaar van Just Dance 2019 koopt, krijg je een proefperiode van een maand voor dit online abonnement. In dit abonnement krijg je toegang tot meer dan 400 nummers die nieuw en exclusief zijn, of hits uit vorige games. Het aanbod is indrukwekkend en je eerste maand zal een gelukkige tijd zijn.

Zodra die proefperiode eindigt, ben je echter gedwongen om jaarlijks te betalen voor een abonnement, of je verliest al je inhoud, waardoor het spel met slechts 40 nummers speelbaar is. Dit is al enkele jaren hetzelfde, waarbij het spel langzaam verandert in een op abonnementen gebaseerde game. Natuurlijk, als je de nieuwste selectie van nummers wilt – waaronder Ariana Grande’s ‘No Tears Left To Cry’, ‘Sangria Wine’ van Pharrell Williams en Camila Cabello en de winnaar van het Eurovisie Songfestival 2018 ‘Toy’ van Netta , is het abonnement essentieel. Elk van deze nummers wordt geleverd met een aantal indrukwekkende nieuwe animaties op het scherm om je dans te begeleiden en dingen iets meer de moeite waard te maken.

 

 

Review: SoulCalibur 6

De SoulCalibur-serie, die halverwege de jaren negentig debuteerde, blijft een van de langstlopende en meest succesvolle gameseries in de geschiedenis. Bijna elke game in de serie heeft op grote schaal lovende kritieken ontvangen, waarbij sommige titels zelfs bekendstaan ​​als een van de best beoordeelde videogames die ooit zijn gemaakt. De nieuwste game in de serie, SoulCalibur 6, is misschien niet zo baanbrekend als eerdere games, maar het is nog steeds een must-buy voor vechtgame-liefhebbers of fans van de franchise.

SoulCalibur 6 is een zachte reboot van de serie in termen van plot. De presentatie van de verhalen van verschillende personages in de modus Soul Chronicle is uniek. We ontdekten echter dat de verhalen vrij dicht bij het bestaande blijven hangen, dus soms voelt het spel meer als een hervertelling dan als een reboot. Hoe dan ook, het aantal kilometers varieert op basis van de kwaliteit van het ene verhaal en het andere hangt grotendeels af van hun interesse in het personage waar elk verhaal over gaat.

Er is ook een overkoepelend verhaal, maar de individuele verhalen zijn veel overtuigender. Er zijn een aantal echt mooie cut-scenes, maar het grootste deel van de plot wordt geleverd door statische, in comic-book stijl gemaakte foto’s die soms vastzitten met veel te veel dialogen. We vonden ook dat de gevechten in Soul Chronicle overdreven gemakkelijk waren, tot het punt waarop we nauwelijks aandacht schonken aan enkele ontmoetingen en nog steeds in staat waren om te winnen zonder veel moeite.

Wat de verhaalmodi betreft in vechtspellen, is Soul Chronicle echter nog steeds een van de diepste en meest interessante. Nogmaals, sommige van de verhalen floppen, maar genoeg van hen (bijvoorbeeld het verhaal van Voldo) zijn boeiend genoeg zodat het nog steeds de moeite waard is om door te spelen. Het lijkt echter waarschijnlijk dat Soul Chronicle overschaduwd zal worden door de andere singleplayer ervaring, Libra of Souls.

In Libra of Souls doorlopen spelers verschillende missies, vechten ze tegen vijanden en voltooien verschillende andere taken als hun eigen gecreëerde personage. Het doel van het spel is om de gecreëerde jager te verbeteren door XP en nieuwe wapens te verdienen via Libra of Souls en hoewel het leuk genoeg is (minus de vervelende plot), is het karaktercreatieproces zelf het echte hoogtepunt.

De tools voor het maken van personages van SoulCalibur 6 zijn gewoon fantastisch. Het geeft spelers een ongekend niveau van vrijheid, waardoor ze in principe elk type jager kunnen maken die ze kunnen bedenken. Het enige nadeel is dat het downloaden van creaties van andere spelers niet zo eenvoudig is als in andere games, omdat spelers niet kunnen zoeken met trefwoorden, maar toch zijn er talloze krankzinnige, door gebruikers gegenereerde creaties beschikbaar. We zagen alles, van een Spyro de Dragon-jager tot een verrassend nauwkeurige Alex Louis Armstrong van de bekendheid van Fullmetal Alchemist tot een angstaanjagend gespierde Pikachu. Om het kort maar krachtig te zeggen, het is een van de beste tools voor het aanpassen van personages die een vechtgame ooit heeft gehad.

Zelfs als we de technisch eindeloze reeks aangepaste vechters wegstrepen, heeft SoulCalibur 6 nog steeds een indrukwekkend rooster. De lijst van SoulCalibur 6 bestaat grotendeels uit terugkerende strijders, maar er zijn ook enkele nieuwe vechters, zoals Groh en Azwel, de zogenaamde leider van de mensheid . Elke jager brengt iets unieks aan de gevechten en ze zijn eerlijk gezegd allemaal leuk om te spelen.

Naast de originele SoulCalibur-strijders, vervolgt Soulcalibur 6 de traditie van de serie met gastvechters. Deze keer is de gaststrijder universeel op alle platforms en niemand minder dan Geralt of Rivia van The Witcher-franchise van CD Projekt RED. Hoewel sommige vroegere SoulCalibur-gaststrijders zich een beetje grimmig en niet op hun plaats hebben gevoeld, past Geralt precies in de algemene esthetiek van het spel en fans van The Witcher zullen ongetwijfeld veel plezier hebben met zijn nauwkeurig nagemaakte vaardigheden in de strijd.

Geralt, nieuwkomers en vechters die vanaf het begin deelnamen aan de franchise, het rooster van SoulCalibur 6 is goed afgerond en rekening houdend met gemaakte vechters is de bank ongelooflijk diep. Voorafgaand kunnen fans verwachten dat de selectie van SoulCalibur 6 nog dieper gaat, want er is al bevestigd dat 2B van Nier: Automata op een gegeven moment ook in de game komt.

Een vechtgame kan de beste selectie ter wereld hebben en het maakt nog steeds niet uit of de gameplay geen ondersteuning biedt. Gelukkig is de gameplay van SoulCalibur 6 net zo goed als de serie ooit is geweest, met soepele actie aangevuld met het nieuwe Reversal Edge-systeem. Met Reversal Edge voegt SoulCalibur 6 een extra laag agressieve verdediging toe, waarbij het een langzaam overzicht krijgt van het gevecht dat vechters de kans geeft de aanval van hun tegenstander te counteren. Reversal Edge werkt goed en maakt wedstrijden echt spannender, dus de toevoeging wordt op prijs gesteld.

Bovendien is SoulCalibur 6 wat fans van de franchise verwachten. Er zijn lokale en online multiplayer-opties, die allemaal prima hebben gefunctioneerd in onze tests, evenals de mogelijkheid om tegen de AI te strijden. Het grootste deel van de inhoud zit echter in de singleplayer-modi van de game, dus iedereen die zich niets aantrekt van het verhaal, kan het gevoel hebben dat SoulCalibur 6 een klein lichtpuntje biedt in vergelijking met andere vechtspellen op de markt.

SoulCalibur 6 is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en PC.

 

Review: Call of Duty: Black Ops 4

Call of Duty is terug! En dit keer groter dan ooit. Met de release van Call of Duty: Black Ops 4 is er nieuw leven geblazen in de franchise. Treyarch heeft ervoor gekozen om de verhalende modus in te ruilen voor de Blackout-modus. Daarnaast is de game volledig boots-on-the-grounds. Of dit goed heeft uitgepakt, lees je in deze recensie.

Over het algemeen hebben schietspellen moeite met innoveren. Het moment dat een schietgame wél als een frisse wind door zijn genre waait, komt meestal maar een keer per generatie van een spelcomputer voor. Gelukkig voelt Black Ops 4 als zo’n frisse wind.

Call of Duty: Black Ops 4 bevat drie verschillende modi, namelijk de multiplayer, zombies en de nieuwe Blackout-modus. In Blackout neem je het in je eentje of als team van twee of vier spelers op tegen 88 tot maximaal 100 anderen. Als je eenmaal uit de helikopter bent gesprongen, opent de jacht op andere spelers zich al snel. Om te kunnen overleven in het gigantische level, dat deels bestaat uit multiplayerlevels van eerdere Call of Duty-delen, dien je uitrusting te vergaren. Naast geweren, verschillende ammunitiesoorten en allerlei hulpmiddelen verzamel je ook zogenoemde perks. Dat zijn eigenschappen die je personage unieke overlevingskansen bieden, zoals de mogelijkheid om teamgenoten en uitrusting door muren te zien.

De snelle actie van Call of Duty komt zowel op korte als lange afstanden uitstekend uit de verf in Blackout. Ook de voertuigen (waaronder een helikopter en een grote truck) en de mogelijkheid om zeer snel te kunnen zwemmen, zijn een verrijking voor het navigeren door zo’n groot level. Je bent in bijna alle omstandigheden flink mobiel.

De perks en het snelle tempo van de actie geven Blackout iets van eigen elan, al leunt de modus verder op de welbekende kwaliteiten van iedere battle royale-game. Het resultaat is een modus die niet heel verrassend, maar wel bijster vermakelijk is om te spelen. De vertrouwde en soepele Call of Duty-schietactie past perfect bij de compleet triviale en ronduit spannende momenten die battle royale-modi eigen zijn.

Die battle royale-modus is het uithangbord van Black Ops 4, maar de vele wijzigingen aan de normale multiplayermodus zijn imposanter dan de toevoeging van Blackout. Twee nieuwe speelmodi springen daarbij het meest in het oog. Heist is – kort door de bocht – een beknopte combinatie van populaire Counter-Strike-modi, maar voelt als een triviaal samenraapsel.

Control is daarentegen een ware aanwinst en laat twee teams iedere ronde vechten om het behouden dan wel veroveren van twee punten in het level. Het is tot dertig keer mogelijk opnieuw tot leven te komen, mits de tijd niet eerder verstrijkt. Control levert behapbare potjes op, waarbij de nadruk ligt op tactiek en samenwerken.

Tactiek en samenwerken hebben sowieso een prominente rol in Call of Duty: Black Ops 4. De game maakt gebruik van Specialists, die unieke en imposante kwaliteiten hebben, een beetje vergelijkbaar met die uit games als Overwatch en deels die uit voorganger Black Ops 3. Nu is het niet zo dat bepaalde samenstellingen van Specialists overduidelijk de beste zijn, maar het is wel duidelijk dat een team het best rendeert als alle leden in de rol van hun personage spelen.

Het kunnen neerleggen van prikkeldraad om bepaalde routes te blokkeren, is daar een goed voorbeeld van. Maar ook de invloed van de grijphaak en een mobiel spawn-punt is groot. Het is opmerkelijk hoeveel invloed dergelijke mogelijkheden hebben op de welbekende actie. Tussen de veertien mulitplayerlevels zitten meerdere oude bekenden, maar die oude levels laten zich geheel anders spelen. De uiteenlopende vaardigheden van de nieuwe Specialists zorgen voor veel meer diepgang. Omdat het tempo door al die tactiek iets lager ligt, is de actie bovendien veel beter te behappen voor nieuwe spelers.

Verder is ook nog de nieuwe manier van jezelf helen van grote invloed op het tactische aspect. Je levensbalk (ook die is nieuw) wordt niet automatisch aangevuld. Daarvoor dien je – in het geval van een controller – kort de rechterschouderknop in te drukken. Na een duel moet je continu de balans opmaken: kies je ervoor je wapen te herladen of zorg je eerst dat je levensbalk is aangevuld? Black Ops 4 vergt een verfrissende combinatie van snel, maar doordacht handelen.

De derde terugkerende pijler is Zombies, een coöperatieve modus voor vier spelers die leunt op verkenning van grote levels die vele geheimen herbergen. Black Ops 4 telt drie van zulke Zombies-levels, al krijgen houders van de 50 euro kostende Season Pass er eentje bij.

De drie levels die er op dit moment in zitten, verschillen behoorlijk. Een level speelt zich af in een gladiatorenarena en combineert allerlei historische wezens en memorabilia. Een ander vindt plaats op de Titanic. Het overige level kennen we uit Black Ops 2 en speelt zich af op Alcatraz.

De Zombies-modus kan nogal overweldigend zijn, omdat die gebruikmaakt van veel spelsystemen, zoals drankjes die je bepaalde eigenschappen geven, speciale wapens om vrij te spelen en tig manieren om jezelf en je uitrusting te upgraden. Bovendien moet er ook nog worden samengewerkt om zo lang mogelijk te overleven. Gelukkig lijkt ontwikkelaar Treyarch dat ook in te zien en zijn de Zombies-modi op allerlei manieren behapbaar gemaakt. Zo kun je ze op verschillende moeilijkheidsgraden doorlopen en kun je zelf de weerstand van de Zombies bepalen.

Zombies is in alle drie de maps vanaf de eerste seconde een plezier om naar te kijken. Alles ziet er geweldig uit, maar de modus is eigenlijk te complex om na een paar dagen spelen goed te doorgronden.

Review: Assassin’s Creed Odyssey

Het lijkt nog maar vorig jaar toen Ubisoft aankondigde dat zij een pauze gingen inlassen van zijn jaarlijkse Assassin’s Creed-releasecyclus. Toch heeft de release van het nieuwste deel, Assassin’s Creed Odyssey, geen slepende effecten. De game is namelijk een waardige opvolger van Assassin’s Creed Origins en bouwt voort op het succes van de game. Waarom dit zo is, lees je in deze recensie.

Het zou geen verrassing moeten zijn dat wanneer je voor het eerst begint, dat Odyssey erg lijkt op Origins. Terwijl je de nieuwe Griekse omgeving verkent – die zich over het vasteland en ontelbare kleinere eilanden uitstrekt – is er weer een vertrouwde mix van verkenning, stealth en gevechten.

Zoals eerder aangegeven bouwt het nieuwe deel voort op zijn zijn voorganger, Origins. Odyssey straalt in zijn RPG-elementen, het opbouwen van je karakterkeuzes, dialoogopties en vaardigheidsprogressie om elke gebeurtenis een beetje meer jouw te maken eigen.

Het maken van keuzes begint al wanneer je de game voor het eerst gaat spelen. Je krijgt namelijk de keuze uit twee personages waarmee je het verhaal van de game gaat beleven. Zo kun je spelen als een man (Alexios) of als een vrouw (Kassandra). Deze keuze is een grote stap voorwaarts. Ongeacht of je nou kiest om met Alexios of Kassandra te gaan spelen, blijft het verhaal van de game hetzelfde. zelfs de nieuwe romantiek-opties, waarmee je met mannen of vrouwen kunt flirten, ongeacht of je nu als Kassandra of Alexios speelt. Verwacht echter geen volwaardige relaties die zich in de loop van het spel ontwikkelen, het is namelijk niets meer dan een paar flirterige dialogen en zo nu en dan de mogelijkheid om een zoen te krijgen, maar het is een welkome stap in de richting van een wereld waarin je op meer manieren met mensen omgaan dan alleen hen doden.

Als vechten meer jouw ding is, krijg je daar ook een beetje meer keuze. Skill-progressie is namelijk aangepast om je opties meer eigen te maken en moedigt je aan om te spelen met hoeveel je je toewijdt aan vaardigheden in drie hoofdtakken: Hunter, Warrior en Assassin, die meestal draaien rond respectievelijk ranged attacks, melee en stealth.

Je kunt vaardigheidspunten spenderen (die je krijgt wanneer je een level stijgt) om nieuwe vaardigheden te ontgrendelen. Doordat je zelf kunt kiezen waaraan je je vaardigheidspunten spendeert, worden de gevechten een beetje gevarieerder . Een persoonlijke favoriet was het aansteken van ons zwaard in vuur en vlam voor tijdelijk verhoogde schade, hoewel fans van 300 blij zullen zijn te weten dat er een Sparta-kick in de game zit, deze kun het gebruiken om mensen van dingen te schoppen.

De drie skill trees moedigen je aan je te focussen op je speelstijl, omdat elke poging om een manusje-van-alles te worden waarschijnlijk je schade achterlaat op de hitpoints van je vijanden terwijl je levelt. Je kunt zowel actieve vaardigheden als passieve buffs ontgrendelen. Naast het gebruik van punten om nieuwe vaardigheden te ontgrendelen, kun je ze ook gebruiken om de vaardigheden te verbeteren die je al hebt ontgrendeld – nog een keuze tussen een verdubbeling van een klein skillset of het uitbreiden van je opties

Je uitrusting is ook redelijk aanpasbaar. Zo kun je niet alleen verschillende spullen uitrusten voor verschillende wapen- en wapensleuven, maar individuele items kunnen bij smeden worden geüpgraded en afzonderlijk worden gegraveerd om ze specifieke bonusattributen te geven, zoals crit damage of een defensieve boost, waardoor het voor het eerst mogelijk wordt om je items volledig te ontwikkelen rond de speelstijl van je voorkeur.

Bootreizen en zeegevechten zijn beide terug en spelen een grote rol – het spel is niet voor niets gebaseerd op een verzameling eilanden. Je kunt vijandelijke schepen aanvallen met pijlen en werpsperen (die je goed kunt schieten), ram in hen om hun rompen te vernietigen, of ga gewoon aan boord en doe zelf het vuile werk. Natuurlijk is jouw schip ook te upgraden, met opties om verdedigingsmechanismen, ramsnelheid, wapenaanvallen en cosmetica te verbeteren – en extra buffs op te halen door een bemanning van luitenants te verzamelen tijdens jouw ‘odyssee’.

Normale missies zijn compact en vertakkend en maken de game zeker niet licht op de inhoud. Het kernverhaal gaat over Alexios’ en Kassandra’s zoektocht naar het blootleggen van hun erfgoed en het uitzoeken van de plot van een sinistere cult die je helemaal over Griekenland zullen brengen, hoewel Odyssey ook deinende is van side-quests, bounties en contracten en een eindspel dat je de kans geeft om verschillende mythische wezens zoals Medusa aan te pakken.

Side-quests zijn vaak voorspelbaar – sommige zijn interessante mini-verhalen op zich, sommigen zijn weggegooide excuses om je aan te moedigen een bepaald gebied te verkennen en in sommigen moet je verschillende vijanden vermoorden. Het is hetzelfde probleem dat de serie vanaf het begin (en de meeste andere open-world titels, om eerlijk te zijn) heeft geteisterd: er is veel te doen, maar als een speler is het lastig om te vertellen wat je tijd waard is en wat gewoon vulling en druk werk is.

Het een bemoedigende gedachte dat Ubisoft van zijn rivalen leert en probeert het genre op zijn minst een beetje te verbeteren. Er is bijvoorbeeld de nieuwe Exploratiemodus, een (optionele) instelling die een aantal hulpmiddelen uitschakelt en in plaats daarvan de UI overlapt met een reeks aanwijzingen die je hebt gekregen van NPC’s over waar je doelwit zich bevindt.

Review: WWE 2K19

Zoals elk jaar een nieuwe FIFA-game verschijnt, komt 2K elk jaar met een nieuwe WWE-game. De voorgaande WWE-games waren een aardig succes. Of dat dit jaar ook weer zo is, lees je in deze recensie.

Absurde geoliede spierbundels met minstens zo absurde outfits, diva’s met indrukwekkende “spierballen” en een hele hoop trashtalk en bravoure; sinds dag en tijd wordt de (show)worstelfederatie WWE in een hele diepe zucht met deze kenmerken genoemd. Het spektakel mag misschien niet overal zo populair zijn als in diens bakermat, maar het is voor 2K genoeg gebleken om er jaarlijks een game aan te wijden. Toch heeft de WWE-franchise de afgelopen jaren behoorlijk te kampen gehad met een imagoprobleem, waar ontwikkelaar Yuke’s dit jaar toch echt vanaf wil zien te komen. Met WWE 2K19 kruipt de serie voorzichtig uit de touwen, maar het is nog niet zo ver dat het een regelrechte Superstar mag worden genoemd.

Laten we eerlijk zijn, de WWE-gamereeks staat bij velen niet bepaald te boek als hoog aangeschreven. Sommigen beweren zelfs dat de gloriedagen van de franchise al generaties terug hun glans begonnen te verliezen, en ik zie wel waar die beweringen op gebaseerd zijn. De WWE 2K-games hebben helaas niet altijd de impact gehad die de fans zochten en liepen op veel fronten een beetje achter de feiten aan. De serie kreeg serieus te maken met een imagoprobleem. De gameplay was houterig, niet responsive, frustrerend en wanneer het op grafische pracht aankwam, kwam de game niet eens in de buurt van de standaard in de markt. In 2018 kwam daar nog eens bij dat fans niet erg happig waren op de aanpak van Yuke’s, die met WWE 2K18 meer een simulatie dan een toffe arcade game probeerde neer te zetten. De ontwikkelaar heeft zo goed en zo kwaad als het kan wat gedaan met de feedback en met WWE 2K19 probeert men voorzichtig het imago van zich af te schudden.

Ik zeg bewust voorzichtig, want het gaat met stapjes vooruit. Op zich niet vreemd, natuurlijk. We kunnen van een jaarlijks terugkerende game niet verwachten dat een ontwikkelteam ineens een complete overhaul heeft kunnen toepassen. Dat resulteert in het geval van WWE 2K19 in een veranderd striking systeem, een prima Showcase met Daniel Brian in de spotlight, een MyCareer die interessanter is dan voorheen, de toevoeging van het Mortal Kombat-eske 2K Towers, het Payback-systeem waarmee de verliezende partij zichzelf een tweede kans kan toe eigenen en gameplay die wat minder sluggish is. Vooral het laatste is gedaan met de achterban in gedachten, die een meer arcade-achtige ervaring verkozen boven de langzamere simulatie-pace. Het zijn stuk voor stuk verbeteringen die van WWE 2K19 een plezantere ervaring maken, al bevat ook deze installatie nog steeds enkele bekende frustraties die de jolijt weer flink kunnen drukken.

Deze frustraties schuilen vooral in de besturing van je Superstar, Diva of je aangemaakte MyCareer-talent, die meer dan eens overgeleverd is aan de genade van de tegenstander. Vooropgesteld, in verhouding tot andere delen in de WWE 2K-reeks verlopen de algemene movement en de animaties een heel stuk soepeler, maar wanneer het op het counteren aankomt, gaat er toch nog het een en ander fout in WWE 2K19. Allereerst dien je over katachtige reflexen te beschikken om een aanval te counteren, gezien het commando (R2 in mijn geval) echt een milliseconde in beeld verschijnt. Druk je te vroeg of te laat, dan heb je de volgende hengst tegen je knuist alweer te pakken. Counteren ervoer ik dus als ‘reversed Russian roulette’, waarbij ik vaker pech had dan geluk en waarbij ik soms mijn controller in mijn parketvloer wilde piledriven. Daarnaast blijf je daarna ook tergend lang roerloos op het canvas liggen, zonder daar ook maar enig invloed op te kunnen uitoefenen of een indicatie van de duur te krijgen. De doorgewinterde WWE-fan zal hier vast en zeker al mee om hebben leren gaan, maar mij ergert het nog tot de max. Dat Yuke’s mij na een genadeloze ‘bitch slap kanonnade’ en een opeenstapeling van destructieve moves nog een extra kans gunt door mij gebruik te laten maken van het nieuwe Payback-systeem is lief aangeboden, maar ik had liever een eerlijkere kans gehad.

Daarnaast is ook gebleken dat de game engine onderhand wel eens aan vervanging toe is. Hoewel WWE 2K19 op vele vlakken best met de tijd mee lijkt te gaan, beginnen de tekenen dat de huidige engine op zijn max zit toch wel duidelijk te worden. Op grafisch gebied is WWE 2K19 dan ook een apart geval. Aan de ene kant maken de diverse Superstars en Diva’s een haarscherpe indruk – met hun ingevette lijven, haren en dikke “pluspunten” – maar vanaf de nek omhoog kunnen we niet in alle gevallen spreken over current-gen visuals. De koppen van vedettes als John Cena, The Rock, The Undertaker en Ooooooooh yeah! Randy ‘Macho Man’ Savage haal ik er nog wel uit, maar bij sommige anderen moet ik toch echt even kijken op welke obscure pasfoto hun character model is gebaseerd. Vooral wanneer je eventjes kijkt naar die andere grote 2K Sports game – NBA 2K – dan kun je niet ontkennen dat WWE 2K op het gebied van gelijkenis nog wel wat stappen kan zetten.

Frustrerende controls en dubieuze character models terzijde, wanneer het op content leveren aankomt, mag ik Yuke’s absoluut niet gierig noemen. Sterker nog, WWE 2K19 zit ramvol content om de worstelfans een flinke tijd zoet te houden, zij het met worstelen of creëeren. Ik bedoel, als je jezelf na de MyCareer Mode, de 2K Towers, de Universe Mode, Daniel Brian’s Showcase en de talloze Creation-opties nog verveelt, dan is er echt wat mis met je. Ik moet toegeven dat de een je wat meer zal aanspreken dan de ander, maar wat de hoeveelheid aan modi betreft doet Yuke’s dit jaar goede zaken, om over de waslijst aan matches nog maar te zwijgen. Standaard matches, Hell in a Cell, Money in the Bank… u roept maar. Er is maar weinig WWE-gerelateerd materiaal wat we niet terugvinden in WWE 2K19.

Van de bovengenoemde modi springen de Showcase en MyCareer er wat mij betreft toch wel het meeste bovenuit, al is het maar omdat de carrièremodus eindelijk eens van fatsoenlijke voice acting is voorzien. Hoewel deze bij lange na nog niet in de buurt komt van de MyCareer in die andere 2K Sports game, is ook deze nog best vermakelijk wanneer je door de knulligheden heen kunt kijken. Dat er in de MyCareer enkel plek is voor een Superstar in spé en niet voor een Diva is misschien jammerlijk, maar goed, het zij zo. Buiten dat feit om biedt de modus een makkelijk verteerbaar verhaal van een amateurworstelaar die een hobbelig traject richting de WWE maakt. De Showcase, welke Daniel Brian’s minstens zo hobbelige traject behandelt, biedt ook een hoop lol voor mensen die graag historische matches tot in het grootste detail willen recreëren. Het enige nadeel wat aan deze – soms behoorlijk lang durende – matches kleeft, is dat deze geheel overgedaan mag worden wanneer je faalt in je objective.

Alles bij elkaar genomen kan ik tot de conclusie komen dat WWE 2K19 op de goede weg is. Hoewel de meningen er over zullen verschillen, durf ik te zeggen dat we dit jaar met een editie te maken hebben die misschien wel de beste is van de afgelopen jaren. Het is duidelijk dat Yuke’s echt wel probeert om alle feedback ter harte te nemen, al kan ik me ook behoorlijk goed voorstellen dat niet alles in een jaar op de schop kan. De WWE-reeks heeft dan ook nog een behoorlijke weg te gaan, want ondanks de verbeteringen schort er toch nog wel het een en ander aan WWE 2K19. Het feit dat de animaties weer net iets soepeler gaan is mooi, maar een vergeeflijker counter-systeem had ik fijner gevonden. Ook die engine moet onderhand eens op Marktplaats gezet worden om er een voor in de plaats te nemen die het toelaat om beter lijkende koppen te modellen. Als we dat volgend jaar nou eens even kunnen versieren, dan kan er misschien een (Super)ster bij, maar ‘pin’ me daar niet op vast.

Review: FIFA 19

De vorige FIFA-game was een stapje terug ten opzichte van zijn voorganger. Met FIFA 19 pakt EA de meest gehoorde klachten aan en komen ze met één van de betere FIFA-games in jaren.

Elk jaar is de nieuwe FIFA net weer een tikje anders dan de vorige editie. Het dribbelen is iets anders, spelers reageren sneller. De essentie van de voetbalgame staat al een aantal jaar, maar het gaat om de kleine nuances. Dit jaar is het spel weer een klein beetje aangepast, maar op een positieve manier.

Dat heeft vooral met twee dingen te maken: het vernieuwde veldspel en de Kick Off-modus. Op het moment dat de controller voor het eerst wordt opgepakt, is het direct merkbaar: het spel is een stuk trager dan zijn voorganger. Dit leidt ertoe dat de grootste ergernis van de vorige edities van FIFA een beetje is opgelost. Wanneer een team snelle buitenspelers had, was de winnaar eigenlijk al duidelijk.

Snelle spelers zijn nog steeds cruciaal, maar het verschil is minder zwart-wit. Douglas Costa van Juventus is met een snelheid van 95 een van de snellere spelers van de game. Maar ook met een statische verdediger is hij makkelijker af te stoppen. Het zorgt voor een grotere variatie in strategieën, wat FIFA 19 gewoonweg een leukere voetbalgame maakt.

De makers hebben goed gekeken naar wat concurrent Pro Evolution Soccer de afgelopen jaren deed en geven nu ook veel meer opties om de tactiek voor of tijdens de wedstrijd te bepalen.

Voor de wedstrijd kunnen bepaalde tactieken worden vastgezet op de pijltjestoetsen. Zo kunnen met een druk op de knop beide backs naar voren rennen, het spel heel breed houden of juist ervoor zorgen dat iedereen op de bal af rent.

Ook is de formatie aan te passen met de pijltjestoetsen. Hierdoor heb je meer invloed op wat voor veldspel je wil spelen wanneer je bijvoorbeeld achterstaat in de 75e minuut. In vorige games was een potje snel verloren als je de tactiek veranderde om iets nieuws te proberen. Dat is in FIFA 19 veel minder het geval.

Verder is het schieten aangepast. In plaats van één druk op de knop is er nu de mogelijkheid om dat twee keer doen. Time je die tweede keer precies goed, dan gaat de bal een stuk sneller en met een betere boog op het doel af. Is je timing verkeerd? Dan gaat het schot waarschijnlijk mis.

Het is niet eenvoudig, maar als de timing goed is, zit de bal er ook eigenlijk altijd in. Het is te hopen dat mensen online over een paar maanden deze timing niet exact doorhebben, want dan kan het een doelpuntenfestijn worden.

FIFA verbetert de gameplay vooral door wat trager te zijn, maar vergeet ook een aantal dingen op te lossen uit FIFA 18. Keepers blunderen nog steeds met enige regelmaat en het wisselen naar een verdediger gaat soms mis, wat weer leidt tot tegengoals. Ook doet de game nog steeds te vaak wat hij zelf wil. De verkeerde voetballers blijven naar de bal rennen, terwijl je iets heel anders probeerde te doen.

Ook kun je in elke wedstrijd de beginscore veranderen. Ben jij een stuk beter dan een vriend, dan kun je met 2-0 achterstand beginnen. Deze varianten op de sport zijn alleen offline te spelen tegen vrienden, maar daar komen ze ook het best tot hun recht.

In Kick Off is er nu ook de mogelijkheid om een wedstrijd te spelen in de Champions League. EA heeft de licentie van dit toernooi, die van de Europa League en van de Super Cup overgenomen van Konami.

Het zorgt voor een nieuw likje verf en wat authenticiteit. Wel is het jammer dat Europa League niet zomaar speelbaar is. Zelfs wanneer je derde wordt in de Champions League is het spel voorbij. De Europa League is enkel speelbaar in Career Mode.

Review: Life is Strange 2: Episode 1 – Roads

De sluiting van ontwikkelaar Telltale Games beheerste het gamenieuws de afgelopen week. Het bericht maakte duidelijk dat het niet eenvoudig is om succes te hebben met verhalende, episodische games. Juist de games van Telltale, vooral die rond The Walking Dead, werden hoog gewaardeerd en dienden als voorbeeld voor veel andere ontwikkelaars. Een goed voorbeeld daarvan is het Franse Dontnod, dat in 2015 Life is Strange afleverde, ook zo’n game in episodes waarin het verhaal belangrijker is dan de gameplay. Gelukkig hebben Dontnod en uitgever Square Enix voldoende vertrouwen in de game om een vervolg te maken. De nieuwe game beslaat opnieuw vijf episodes, en de eerste daarvan is inmiddels verschenen.

Kort na het verschijnen van Life is Strange maakte de Franse studio bekend dat hij meer games binnen hetzelfde universum wilde maken. Daar zijn er inmiddels ook al de nodige van verschenen. Dontnod besteedde de ontwikkeling van de prequel Before the Storm nog uit, maar zette zelf de toon voor een volwaardige opvolger met The Awesome Adventures of Captain Spirit. Die gratis game had niets meer van doen met de verwikkelingen rond Max Caulfield en Chloe Price, en hij vormde de opmaat voor de verwikkelingen in Life is Strange 2. Dat betekent overigens niet dat er een verband is tussen wat er gebeurde in Captain Spirit en wat je te wachten staat in Life is Strange 2. Juist niet zelfs, want zoals beloofd is de game een volledig nieuwe game binnen hetzelfde universum.

Er zijn inmiddels drie jaar verstreken sinds de gebeurtenissen in Arcadia Bay. Max, Chloe en Chris Eriksen uit Captain Spirit keren niet terug in de game. Althans, niet in een hoofdrol. Als we Dontnod mogen geloven, zul je referenties aan de voorgaande games tegenkomen in de vijf episodes van dit tweede deel. Dat blijkt ook al direct in de eerste episode. Niet dat je de voorgaande games moet hebben gespeeld om de game te kunnen waarderen. Zeker niet. Het verhaal staat helemaal op zichzelf en de verwijzingen naar de voorgaande games zijn niet essentieel.

In Life Is Strange 2 maken we kennis met de broers Sean (16) en Daniel (9) Diaz, die samen met hun vader Esteban Diaz in de suburbs van Seattle wonen. Roads, de eerste episode van de uit meerdere delen bestaande game, begint door je als speler een blik te geven binnen huize Diaz. Dit wordt gedaan terwijl je als Sean door het huis speurt, op zoek naar essentiële benodigdheden voor een feestje, zoals (natuurlijk) snacks en drank.

Tijdens je zoektocht heb je de mogelijkheid tot interactie met allerlei objecten (en natuurlijk personen) in het huis, iets wat ook in de vorige Life is Strange games een belangrijke rol speelde en gelukkig niet ontbreekt in deze opvolger. Via deze interacties merk je namelijk hoeveel details in de game gestopt zitten. Zo kom je een hoop meer te weten over het leven van de gebroeders Diaz wanneer je eens goed door het huis speurt: bijvoorbeeld wanneer je een stel DVD’s inspecteert en Sean opmerkt dat ze vaak met z’n drieën de hele The Lord of the Rings trilogie kijken. Door al deze details krijg je als speler een sterkere band met de personages, wat in een verhalende game als Life is Strange natuurlijk erg gewenst is.

Terwijl Sean zich voorbereidt op het feestje dat later die avond plaats zal vinden, komt zijn kleine broertje Daniel in de problemen. Wat er precies gebeurt zullen we hier niet verklappen, maar de daarop volgende schokkende gebeurtenissen zorgen ervoor dat de broers samen op de vlucht moeten slaan. En dit moment is eigenlijk waarop Life is Strange 2 ‘echt’ begint.

Een van de dingen die de Life is Strange games zo tof maakt, is de keuzevrijheid die je als speler hebt. Net als in de voorgaande games in de serie krijg je in de eerste aflevering van Life is Strange 2 allerlei verschillende keuzes voorgeschoteld, van kleine keuzes met (op het eerste gezicht) weinig verstrekkende gevolgen, tot belangrijke keuzes die grote gevolgen kunnen hebben.

Op deze manier vormt de game zich helemaal aan jouw manier van spelen, en bovendien zullen andere personages hier ook door beïnvloed worden. Dit geldt natuurlijk voor elk personage in de game, maar willen hier vooral even stilstaan bij de band tussen de twee broers en de invloed die Sean als grote broer op Daniel heeft. Wanneer Sean ervoor kiest om iets te stelen, wat de reden hiervoor dan ook mag zijn, zal Daniel dit oppikken en vervolgens aannemen dat stelen acceptabel is; een denkbeeld dat waarschijnlijk verregaande en ongewenste gevolgen kan hebben. Aan het einde van onze playthrough kwamen we er bijvoorbeeld achter dat Daniel stiekem iets gestolen had, vanwege een keuze die wij eerder in de aflevering hadden gemaakt.

Review: Black Clover: Quartet Knights

Net als bij anime gaan de meeste spellen die gebaseerd zijn op populaire manga over het vertellen van het verhaal, maar dan op een net iets andere manier. Zelfs als je weet wat er gaat gebeuren, draagt de opwinding van het feitelijk verslaan van een angstaanjagende vijand of angstaanjagende vijand bij aan de ervaring. In het geval van Black Clover: Quartet Knights, is het een side story. De personages gaan op een nieuw avontuur. Dit geeft de fans iets nieuws om te beleven, waarbij nieuwkomers zich geen zorgen hoeven te maken over te veel details. Met nieuwe vijanden, online gameplay en heel veel kostuums, is Black Clover: Quartet Knights een must voor fans.

Black Clover: Quartet Knights is de eerste game gebaseerd op de populaire hedendaagse manga- animeserie. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik nog nooit een aflevering van de manga of de anime onder ogen heb gehad, waardoor ik onbevangen met de game aan de slag kon. Veel achtergrondinformatie heb je ook niet nodig om Quartet Knights te begrijpen, want in de game gaan de verschillende personages uit de serie in goede hero-shooterstijl met elkaar de strijd aan.

Het verhaal van de game draait specifiek om de mentor van Asta, Yami, die tijdens een missie ineens verandert in zijn veertien jaar oude zelf. Deze verandering blijkt verbonden te zijn met een magisch tijdreiscomplot dat het bestaan van het Clover-koninkrijk in gevaar brengt en dus is het natuurlijk aan jou om daar iets aan te doen. Iedere missie in het verhaal bestaat uit een arena waarin je een simpele objective hebt. Soms moet je een groep vijanden over de kling jagen, soms is er een boss battle en soms moet je een area zien te veroveren.

Deze missies zijn niet bijster interessant en meestal ook erg makkelijk. Het helpt daarbij niet dat je iedere missie in ieder geval de eerste keer als Asta moet spelen. Interessanter zijn de cutscene’s die de missies aan elkaar breien. Deze zijn namelijk van uitzonderlijk hoge kwaliteit, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je naar een anime kijkt. Helaas ben je in hooguit een uurtje of twee wel door het verhaal heen. Dan rest je de mogelijkheid alles nog eens op een hogere moeilijkheidsgraad of met andere personages te proberen.

Naast de Story Mode is er ook nog een Challenge Mode, die je helpt om de verschillende personages goed onder de knie te krijgen, voordat je je online staande  probeert te houden. De game bevat hiervoor ook een speciale trainingsmodus waarin je tegen vijanden vecht die niets terug doen, maar de Challenge Mode werkt eigenlijk veel beter.

Deze modus bestaat uit een aantal missies, één per personage, die steeds ingeleid worden met een onnodig en slecht te volgen verhaal over vier magiërs. In feite is het doel van iedere missie om alle vijanden in een map om het leven te brengen. Het leuke is dat iedere missie bonusdoelen bevat voor het gebruiken van alle speciale aanvallen van het personage waar je mee speelt. Gezien de uitgebreide cast aan personages en de diversiteit aan aanvallen, is dit een prima manier om een beetje te oefenen met de verschillende aanvallen en rollen.

De hoeveelheid en diversiteit aan personages is duidelijk het sterkste punt van Black Clover: Quartet Knights. In totaal kun je kiezen uit zestien verschillende personages die weer onderverdeeld zijn in vier verschillende rollen. Zo zijn er de melee-personages zoals Asta en Yami die van dichtbij met zwaarden te werk gaan. Shooters nemen hun vijanden van veraf met magie onder vuur. Support-personages zijn er voor onder meer buffs en barrières en healers zijn er om… nou ja om te healen natuurlijk.

Binnen deze verschillende rollen is er ook nog voldoende variatie. Zo is Fana een healer die naast haar genezende krachten met vuurballen in het rond schiet en als speciale aanval tijdelijk op een draak kan gaan zitten om vijanden vanuit de lucht te bestoken. Charmy Pappitson is ook een healer, maar in plaats van een draak roept zij een gespierd schaap op dat haar kan verdedigen als ze omsingeld is. Bovendien geneest zij teamleden niet direct, maar laat ze healing-items vallen in het level. Hoe langer ze blijven liggen, hoe sterker ze worden, maar als een vijand ze aanraakt verdwijnen ze.