Elk jaar verschijnt er wel een nieuwe voetbal, basketbal en Formule 1-game. Toch verschijnen naast deze bekende spellen nog een hele boel andere sportgames. Zo komt Electronic Arts ieder jaar met een nieuwe NHL-game. Helaas is ijshockey niet immens populair in Nederland, maar dat neemt niet weg dat NHL een hele goede game is. NHL 19 ligt inmiddels in de winkelschappen. Is de game net zo succesvol als de voorgaande games? Je leest het in deze recensie.

Er was ooit een tijd dat ijshockey in Nederland meer in de belangstelling stond. De jaren 70 en 80 waren hoogtijdagen. Dagen dat ik zelf bijna wekelijks in de ijshal te vinden was om naar wedstrijden te kijken. In de winter was het dan ook niet vreemd om met stick en puck het bevroren water op te gaan. Iets wat we nu eigenlijk nergens meer zien, maar in de landen waar de sport zeer populair is, we praten natuurlijk over Noord-Amerika maar ook over Scandinavië, is dit nog steeds de gewoonste zaak van de wereld. Dat gevoel wil NHL19 in de game brengen. Met je wollen muts en je gevoerde jas op bevroren water lekker ijshockeyen. In de World of CHEL kan je dit gevoel beleven. Deze mode kent vier verschillende vormen, de bekende Threes en de nieuwe modi NHL ONES, Pro-Am en EASHL wedstrijden waar je met andere spelers in de competitie kan spelen.

Het is een soort van ‘trainen’ en het beter maken van je eigen speler. De eerste mode die je kan spelen is Pro-Am. Hierin speel je met je eigen character wedstrijdjes drie-tegen-drie tegen een CPU team. Dus geen gedoe met zeer gedreven high level tegenstanders maar rustig je level omhoog brengen in leuke potjes. Je speelt van wedstrijd naar wedstrijd en bij winst krijg je naast extra punten ook allerlei accessoires zoals mutsen, jassen, shirts en ga zo maar door. Ook komen er vaardigheidskaarten vrij die je op je speler kan zetten.

NHL 19 is lekker overzichtelijk. Je krijgt de optie om een eigen startscherm samen te stellen waar je favoriete modi direct bij het opstarten in terugkomen. Modi heeft de game op zich genoeg waarbij de ene vermakelijker is dan de ander. Een grappige modus komt in de vorm van The Ones. In deze modus schaats je met twee online tegenstanders in een mini rink zonder gebonden te zijn aan de regels. Er wordt flink wat gebeukt om de puck vaker dan de tegenstander in het net te rammen. Lekker veel vrijheid dus. Een andere modus waar wat meer vrijheid te vinden is, is Threes, waarbij je met het met twee medespelers opneemt tegen drie anderen. Deze fast-paced bevat speciale pucks die bijvoorbeeld zorgen voor een punt aftrek bij de tegenpartij of een puck die drie punten waard is. Uiteraard kun je ook aan de slag met een franchise waarbij je er alles aan kunt doen om het perfecte team samen te stellen. Dit werkt al jaren prima in de games van EA en in NHL 19 is dat niet anders. EA zou EA niet zijn als er geen Ultimate Team in zou zitten. Hockey Ultimate Team, oftewel HUT, is uiteraard aanwezig en ook hier draait het weer om centjes op de toonbank smijten. Gelukkig beperkt dit fenomeen zich tot deze modus en is de rest van de game microtransactie vrij.

De gehele game kent overigens een uitstekende presentatie. Het geluid is prima en het commentaar is erg goed uitgewerkt. Het voelt, oogt en klinkt net alsof je naar een wedstrijd op de televisie zit te kijken. Zo krijg je een live action-presentatie bij het opstarten van een Stanley Cup-finale, iets wat natuurlijk onwijs veel goed doet voor de sfeer. Ook grappig, in de Be a Pro-modus zijn er ontzettend veel (bij)namen om uit te kiezen.

De gameplay is vertrouwd maar er zijn wel wat tweaks merkbaar. Zo zijn de bewegingen natuurlijker geworden. We zien nu ook de echte overstapjes tijdens het bewegen. Ook is de collision engine gevarieerder geworden. Nu is de intensiteit van de check bepalend voor hoe je tegenstander gevloerd wordt. Zeker in de ONES wedstrijden is dit heel erg merkbaar. Het loont dan ook om in deze 1vs1vs1 potjes je tegenstander eerst te vloeren voordat je een punt wil scoren. Over het algemeen merk je dat de bewegingen en dus de controls allemaal wat logischer zijn geworden. De tip die ik je zeker mee wil geven is, leer met de Pro-Stick instelling te werken. Dit maakt je rechterpookje eigenlijk de stick en elke beweging die je met dit pookje maakt wordt vertaald naar de stick van je speler.
Verder kennen we nog een rij aan losse modes zoals het spelen van een los potje of alleen de Play-Off’s spelen. Ook is Ultimate Team weer aanwezig. Voor de fans van het bouwen van een fantasy team de ultieme ervaring. Lekker je team opbouwen met kaarten die je opent en vind. Van de huidige spelers tot de grote legends uit vroegere tijden.

Nadat wij in 2013 aan de slag konden met de reboot van Tomb Raider en Rise of the Tomb Raider in 2015 komt deze trilogie dit jaar tot een eind. Midden jaren negentig maakten we kennis met Lara Croft en haar avonturen en nu ruim twintig jaar later zijn we toe aan het nieuwste deel. In Shadow of the Tomb Raider reizen we naar Zuid-Amerika waar zij nieuwe avonturen beleeft.

Voordat de game begint, krijgt de speler een keuzemenu voor de moeilijkheidsgraad van verschillende elementen. Zo krijg je de keuze of je combat, traversal of puzzles op hard, medium of easy wilde spelen. De combat spreekt uiteraard voor zichzelf, maar met traversal kan de keuze gemaakt worden of de map voorzien wordt van visuele hints die aantonen dat objecten te beklimmen zijn, of dat deze juist uit worden gezet zodat de speler de vrijheid heeft om elke rots of boom proberen te beklimmen. Als jij de game wil spelen voor de gevechten en het verhaal, maar liever niets met puzzels doet, dan kan jij de puzzels op easy zetten. Vervolgens vertelt Lara bijna stap voor stap wat jij moet doen. Shadow of the Tomb Raider belooft hiermee een unieke ervaring te bieden die op maat gemaakt is voor verschillende spelers.

De game begint in Mexico waar je al snel geïntroduceerd wordt met de nieuwe technieken die Lara Croft heeft. Zo kan je gebruikmaken van rappel en een wall jump, waarmee het ontdekken van de wereld in Shadow of the Tomb Raider een stuk makkelijker is gemaakt. Survival instinct is ook terug, waarmee je weer allemaal handige planten en paddenstoelen kunt oppakken die later in de game nuttig kunnen zijn.

In een poging om de combat iets meer variatie te geven, maakt Shadow of the Tomb Raider gebruik van de welbekende skill tree. Deze skill tree bestaat uit vaardigheden voor overleven, vechten en jagen. Bovendien heeft elke tak een aantal talenten die alleen vrijgespeeld kunnen worden door tombes te voltooien. Helaas zijn bijna al deze vaardigheden niet bevorderlijk voor de gameplay. Ze voegen óf niets toe aan de game óf ze zorgen ervoor dat de game minder spannend wordt. Dat is nogal een nadeel als je alle achievements wilt verzamelen, maar toch een beetje uitgedaagd wilt worden om de game uit te spelen.

De meeste tijd in Shadow of the Tomb Raider breng je door met traditioneel klimmen, klauteren en dingen ontdekken. Je springt via lianen over ravijnen heen, beklimt bergen door met je pikhouweel in het steen te slaan en zwemt onder water om zo op plekken te komen waar je geheime schatten vindt. Ook vind je tijdens je avontuur verschillende tombes, waar je puzzels krijgt voorgeschoteld. Daarbij moet je goed kijken naar hoe alles in elkaar zit en de oplossing vinden om vervolgens verder te komen. Soms lijkt die oplossing onmogelijk, maar door wat dingen te proberen en goed kijken naar de aanwijzingen die je daarvoor hebt gevonden, kom je eigenlijk altijd wel verder.

De wereld in Shadow of the Tomb Raider is behoorlijk groot. Je hebt een duidelijk hoofdverhaal, dat je kunt volgen, maar het is soms verstandig om een beetje verder te kijken dan je neus lang is. Op die manier kom je bij zijmissies terecht die zeer de moeite waard zijn. Verder kom je verschillende dorpjes tegen waar je met de plaatselijke bevolking kunt gaan praten om op die manier achter bepaalde geheimen te komen. Dat levert je voorwerpen op die je dan bij de winkels kunt verkopen. Met dat geld kun je dan weer betere wapens en voorwerpen kopen. Tevens verdien je voor veel acties experiencepunten, waarmee je in levels omhoog gaat en skillpunten verdient.

Destiny 2 was tijdens de lancering niet het spel waar veel spelers op hadden gehoopt. Het was een leuke shooter, maar de game had hier en daar toch enkele minpunten. Het is een opluchting om te zeggen dat Forsaken de nieuwe wind is die Destiny 2 nodig heeft. Het is een volwaardige uitbreiding voor Bungie’s shared-world space-opera van een shooter. Forsaken komt met alles wat je van een goede uitbreiding zou verwachten: nieuwe verhaal- en zijmissies, activiteiten, vijanden, speltypen en omgevingen. Daarnaast levert Forsaken ook uitgebreide RPG-elementen en levenskwaliteitsveranderingen met zich mee die Destiny 2 aantrekkelijker en minder frustrerend maken.

Voor Destiny 2 had Bungie een duidelijke filosofie: een game creëren die mensen konden blijven spelen. Dus keek het naar de redenen waarom mensen de eerste game lieten vallen. Spelers klaagden over de tijdsinvestering die nodig was om bepaalde doelen te bereiken, dus werd het grinden beperkt. Bepaalde wapenklassen waren te sterk in de multiplayermodi, dus deze werden naar het heavy weapon-slot doorverwezen. Spelers vonden het wapensysteem met willekeurige perks maar niets, dus werden die random rolls geëlimineerd.

Al snel bleek echter dat de casual spelers de game nog altijd lieten vallen, terwijl de hardcore Destiny-fans nu ook geen reden meer hadden om te blijven spelen. Het werd duidelijk dat Bungie vaak meer werk stak in manieren om spelers geld te ontfutselen via hun in-game Eververse-winkel, dan in het oplossen van bugs en andere problemen. De twee eerste uitbreidingen, ‘Curse of Osiris’ en ‘Warmind’, probeerden de situatie al om te keren, maar het drama was reeds geschied. Streamers en spelers lieten Destiny 2 vallen, vaak met een waslijst aan klachten aan het adres van de ontwikkelaar.

Bungie ging back to basics en draaide enkele van de meest controversiële beslissingen die het tijdens de ontwikkeling van Destiny 2 maakte terug. Het wapensysteem is nog niet volledig identiek aan dat uit de eerste game, maar biedt veel meer variëteit om je met leuke wapens uit te rusten. Het resultaat? Combat voelt veel bevredigender aan, want je hebt veel meer vrijheid om je eigen loadout te kiezen. Rondlopen met een shotgun, assault rifle én nog een rocket launcher? Het kan terug en voelt even goed als het deed ten tijde van Destiny 1.

De nieuwe wapens en armor sets uit Forsaken zijn voorzien van willekeurige perks, zodat geen enkele loot drop nog dezelfde is. Dit maakt het heel wat moeilijker om te kiezen welke gear je gebruikt en welke je vernietigt. Je kunt ook nieuwe manieren ontdekken om dezelfde wapens te gebruiken: een Scout Rifle uitgerust met explosive rounds gaat opeens heel anders aanvoelen wanneer er opeens een volautomatische versie voor je dropt. De perks zijn ook heel wat creatiever dan die die je in de basisgame kon terugvinden, perfect om je eigen speelstijl op punt te stellen.

Door het verslaan van vijandelijke troepen verzamelen spelers ‘motes’. Het doel is om zoveel mogelijk motes te verzamelen om de Primeval te laten verschijnen, een eindbaas die verslagen moet worden om de game te winnen. Het competitieve gedeelte van Gambit is de mogelijkheid om het gebied van het andere team te bezoeken als een krachtige geest en hun te belemmeren is hun voortgang. Hier is er ruimte voor tactiek. Wanneer is het perfecte moment om het andere team te bezoeken? Richt je je op het verslaan van je eigen vijanden of behoudt je het andere team van scoren? Moet je je supers bewaren voor de Primeval of gebruik je deze om sneller motes te verzamelen?

Wanneer je de laatste verhaalmissie uitgespeeld hebt, begint de nieuwe endgame die Bungie voor ogen heeft. Je krijgt de mogelijkheid om een nieuwe locatie vrij te spelen: de Dreaming City. Om die te bereiken moet je echter een bepaalde activiteit voltooien, die willekeurig plaatsvindt op één bepaald deel van de Tangled Shore. Dat is heel frustrerend en getuigt ook van weinig respect voor je tijd. De Dreaming City zit vol met vijanden waar je als iemand met 500 power level nog geen greintje van kans tegen maakt. Naarmate dit seizoen van Destiny vordert, belooft Bungie dat de locatie zal groeien en uitbreiden, met onder andere de introductie van een nieuwe raid.

Naast de verhaalmodus biedt Forsaken ook nog een nieuwe gamemodus aan: Gambit, een PvE-modus met PvP-elementen. Twee teams racen om zo snel mogelijk punten te scoren door vijanden te doden, maar kunnen elkaars wereld op bepaalde momenten binnenvallen om het verloop van elkaars game te beïnvloeden. Het is een heerlijk intensieve nieuwe modus, die nog leuker wordt wanneer je ‘m met enkele vrienden te lijf gaat.

Hoe Electronic Arts ieder jaar met een nieuwe FIFA komt, brengt Konami ieder jaar een nieuwe Pro Evolution Soccer uit. De game is door de geavanceerde gameplay erg geliefd, maar door het gebrek van de nodige licenties vaak minder populair dan de FIFA-games. Daar probeert Konami dit jaar verandering in te brengen. De uitgever beloofd dat met Pro Evolution Soccer 2019 meer licenties aan de game zijn toegevoegd en dat de gameplay nog altijd even geavanceerd blijft. Weet Konami zijn beloftes na tekomen? Je leest het in deze recensie.

Pro Evolution Soccer is op zijn best als je vooruit speelt richting het doel van de tegenstander met de bal aan je digitale voeten. Het passen en bewegen van de spelers in vernuftig en realistisch, waardoor het makkelijk is om aanvallen op te zetten die van speler naar speler vloeien. Het spel heeft een natuurlijke sierlijkheid die we door en door waarderen, een element dat dit jaar wordt geholpen door verbeterde contextuele animaties en visuele verfijning. Als je het feit kunt vergeven dat veel teams met de onofficiële tenues spelen dan vind je een mooie game vol met kleine details voor voetbalfans.

De meest in het oog springende ‘vernieuwing’ is niet echt op gameplay gericht. In Los Angeles pakte Konami namelijk, enigszins logisch, groots uit met de aanwezigheid van David Beckham in de game. De voormalige vedette van Manchester United, Real Madrid en LA Galaxy werd voor Pro Evolution Soccer 2019 ingescand en is als Legend in de game te vinden, naast andere grote namen als Maradona en Johan Cruijff. Dat laatste is voor Nederlandse gamers natuurlijk interessant, want onze beste voetballer aller tijden zit nog steeds niet in FIFA. Dat maakt voor Pro Evolution Soccer 2019 verder niet meteen veel verschil, maar leuk is het wel.

De individuele spelers geven prima weer hoe goed de gezichten van spelers er in Pro Evolution Soccer 2019 uitzien. Konami heeft altijd gezegd in cycli van drie jaar te werken, waarbij Pro Evolution Soccer 2019 de tweede game is in zo’n cyclus. De lessen van vorig jaar en de ervaring met de FOX Engine, die nu ongeveer vijf jaar voor Pro Evolution Soccer wordt gebruikt, dragen bij aan een steeds mooier wordende game, in ieder geval als het gaat om hoe de spelers eruitzien. We zien ook dit jaar weer wat meer beelden in en rond de stadions, iets dat Konami jaar op jaar ook steeds verder uitbreidt.

De animaties zijn briljant. Nooit eerder heeft digitaal voetbal er zo natuurlijk uitgezien, met realistische bewegingen aaneengeregen met indrukwekkende souplesse. Je ziet spitsen over keepers heen springen, een-tweetje afgemaakt worden met snerpende schoten en worstelingen op het middenveld tussen spelers waar de bal een eigen leven lijkt te leiden. Je krijgt vrijwel totale controle over de actie, maar tegelijkertijd is er het gevoel dat je probeert de bal te temmen en probeert te bedwingen – het is een juxtapositie die je er van weerhoudt achterover te leunen en evenwichtige wedstrijden spannend houdt.

Magische momenten voegen meer realisme en authenticiteit toe aan de actie. Sommige van de grootste sterren in de game spelen nu met een tikkeltje meer individualisme dat ze onderscheidt – een klein beetje, maar precies genoeg – van andere speler op het veld. Het maakt de beste spelers belangrijker en voegt meer pit toe aan dat moment waarop ze de bal krijgen in een aanvallende positie. Aan de andere kant zijn deze flitsen van genialiteit getemperd door volledig aanneembare inschattingsfouten, zowel van de speler als de kunstmatige intelligentie. Het is imperfect, maar daardoor ook authentiek en je ziet regelmatige 50-50 situaties en ballen wegschieten in gevaarlijke gebieden waar aanvallers zich overstrekken of verdedigers die de bal proberen weg te krijgen.

Scheidsrechters zijn wederom een beetje inconsistent, alhoewel ze zeker de ironische drama die je verwacht van een echte official hebben toegevoegd. Belangrijker: ze worden niet echt door iets significants beïnvloed tijdens onze speelsessies en we vervloekten vaker onze eigen fouten dan iets anders. Nog een inconsistentie is de wedstrijdsfeer zelf. Afgezien dat het commentaar onvermijdelijk slecht is, is de sfeer tijdens wedstrijden merkbaar beter dan in eerdere delen. Als je het geluk hebt om een team te ondersteunen dat met Konami samenwerkt dan staat er iets bijzonders te wachten dankzij accurate spreekkoren en levendige nagemaakte stadions.

Het is moeilijk te geloven dat bijna een decennium voorbij is gegaan sinds Codemasters de rechten van de officiële Formule 1 heeft bemachtigd en omgetoverde in de eerste F1-game. Dit jaar brengt Codemasters de nieuwste F1-game uit: F1 2018. De voorgaande jaren was de serie aardig succesvol. Weet Codemasters dit succes wederom op te pakken met F1 2018? Je leest het in deze recensie.

Laten we meteen beginnen bij het behandelen van de vraag die bij iedereen door het hoofd spookt: Halo verpest de cockpitweergave niet. Als je een doorgewinterde cockpit-racer bent, zal het zeker even wennen zijn wanneer je voor het eerst door de pitstraat van Albert Park rijdt met een groot uitsteeksel van koolstofvezel in je zicht. Gelukkig is het heel gemakkelijk om de voorste kolom van de Halo te negeren en kun je nog steeds je doel met uiterste precisie behalen. Maar zelfs als het dan toch een te grote belemmering is, heeft Codemasters een optie toegevoegd om de frontale kolom gracieus te verwijderen, waardoor de ervaring van de cockpit praktisch identiek is aan voorheen.

De meest interessante vernieuwing is de handmatige bediening van de ERS. Net als in het echt kun je de hoeveelheid elektrische energie die gebruikt wordt tijdens het rijden zelf aanpassen. Er zijn vijf standen, van uitgeschakeld tot inhaalmodus. Het verschil in vermogen voel je direct en zorgt ervoor dat je rempunten verschuiven. Voor de iets minder gevorderde speler, of de mensen die vinden dat er wel erg veel bediend moet worden, kan er ook worden gekozen voor een automatische ERS.

Onderhuids is er ook iets veranderd. De banden en de ophanging van de wagens zijn opnieuw gemodelleerd, met data van Formule 1-teams. Dat resulteert erin dat de wagens een stuk realistischer over de kerbs gaan. Het is geen hele grote stap, maar het is zeker een flinke stap vooruit.

Naast de baan zul je ook een aantal nieuwe dingen tegenkomen. Zo zijn er meer scenes tussendoor en is er een in de carrièremodus een journalist die je interviewt, waarbij je antwoorden van invloed zijn op je reputatie binnen de paddock. Daar komt dus het reputatiesysteem bij.

Zodra je zonder hulpmiddelen rijdt (en idealiter met een gedegen stuurwiel), valt eens te meer op hoe verschillend de F1-teams nadenken over hun chassis en de bijbehorende aerodynamica. Hier kun je net als afgelopen seizoen in de offline carrièremodus je eigen draai aan geven door te investeren in bepaalde aspecten van je wagen: van drag en downforce tot brandstofverbruik en betrouwbaarheid. Het belangrijke verschil tussen beide zit ‘m vooral in de mate waarin dit de wegligging en het rijgedrag beïnvloedt: F1 2018 maakt hier belangrijke stappen.

Ook tijdens het racen heb je meer vrijheid om de boel naar eigen hand te zetten. Zo is het nu mogelijk om je turbo- en brandstofverbruik te bepalen. Het loont zich in F1 2018 bijvoorbeeld wel degelijk om het een rondje of twee rustiger aan te doen om je elektromotor op te laden, om vervolgens op twee achtereenvolgende rechte stukken al je krachtbronnen in te zetten en je rivaal voorbij te scheuren. Dit zou wel eens een doorslaggevende factor bij het komende e-sports-seizoen kunnen worden, juist omdat de kwaliteiten van de deelnemende coureurs zo akelig dicht bij elkaar ligt.

Om ervoor te zorgen dat iedereen tegen gelijkwaardige rijders kan racen, introduceert Codemasters een online superlicentie. Hiermee worden coureurs aan elkaar gekoppeld die van een vergelijkbaar niveau zijn.

Het reputatiesysteem, de ontwikkelingsmogelijkheden en de reglementswijzigingen brengen iets meer beweging in de carrièremodus. F1 is altijd vrij steriel geweest en wordt daarom al snel saai. Veel spelers zullen er na één seizoen al klaar mee zijn. Het feit dat de ontwikkelingsmogelijkheden nu teamgebonden zijn (lees: Red Bull kan meer ontwikkelen in aero en Ferrari op motorengebied) is al een stapje in de goede richting. Toch is het de vraag of het voldoende is.

De game is er ook grafisch een stuk op vooruit gegaan en dat is volgens Codemasters voor een groot deel te danken aan de nieuwe Art Director. F1 2018 weet door de uitgebreidere animaties (en bijvoorbeeld de officiële F1-tune), verhoogde dynamiek en betere looks de sfeer op te pompen en je voelt je al veel meer deel van het circus als je langs de oranje tribunes op Spa rijdt.